Μοναχικές μέρες,μοναχικών μικρών ανθρώπων.

Ναι ωραία τα κατάφερες πάλι, κατάφερες για άλλη μια φορά να μείνεις μόνος σου και να ζήσεις την πιό μοναχική μέρα της ζωής σου...


Πως κατάφερες και το κατάλαβες... Απλά η πιό μοναχική μέρα της ζωής σου είναι αυτή κατά την οποία δεν μπορεί να δεις τίποτα παραπέρα από ένα μικρό σημείο στο οπτικό σου πεδίο και επικεντρώνεσαι σε αυτό χωρίς να έχεις την παραμικρή ιδέα για το τί είναι ακριβως...

Έτσι καταφέρνεις να ακούς μουσική από πίσω, σαν να παίζει η πίο ωραία σκηνη μίας ταινίας και απο πίσω να υπάρχει μια εκπληκτική μουσική την οποία προλαβαίνεις να ακούσεις μόνο ότaν τελειώσει...

Επίσης μπορείς υπέροχα να μην ακούς τι λέει ο καθένας, μπορεί αν απαντάς να δίνεις την εντύπωση ότι παρακολουθείς τους γύρω σου αλλά στην πραγματικότητα τους ξέρεις τόσο καλά που σου αρκεί να ακούσεις την πρώτη και την τελευταία τους λέξη και όλα που σου είπαν έρχονται αστραπιαία στο μυαλό σου και απαντάς... Μόνο έτσι δουλέυεις εκείνη την μέρα...

Αφού το ξέρετε, παραδεχτείτε το να τελειώνουμε, όλοι το κάνουμε σε όλους...

Σε στιγμές της ημέρας σιγά σιγά νιώθουμε ότι φεύγουμε απο το σώμα μας και βλέπουμε τον αυτόματο πιλότο να λειτουργεί αντί για μας... Και εμείς απλά παρατηρούμε...

Παρατηρούμε την αμηχανία στις σημερινές σχέσεις... Παρατηρούμε τον εαυτό μας που αντί να σηκωθεί να φωνάξει "Φτάνει... Σήκω και άρχισε αν τρέχεις μακρυα από την μίζερη ζωή σου..." Το μόνο που κάνεις έιναι απλά με ένα νεύμα σου να επιμηκύνεις την μιζέρια του άλλου...

Κουράγιο μικρέ άνθρωπε, έρχονται πολλές μοναχικές μέρες στη ζωή σου...

Η αρρωστημένη σου απάθεια θα σε βοηθήσει αν τις ξεπεράσεις και για άλλη μια φόρα να προσποιηθείς ότι δεν τις έζησες ποτέ...

Κουράγιο!