SoulMates to SoulMaths... (e->h)

Σε ένα κόσμο που κατοικούν κάπου στα 6 δις ψυχές, ο ένας προσπαθεί να πιαστέι από τον άλλο, να νιώσει, να ακουμπήσει, να ερωτευτεί και να ζήσει...

Καθένας με τον δικό του τρόπο, με την δική του έκφραση, με τα δικά του λόγια, με τα δικά του βιώματα...

If you were falling, then I would catch you.
You need a light, I'd find a match.

Cuz I love the way you say good morning.
And you take me the way I am.

Παρόλαυτα, σύμφωνα με τον νόμο των μεγάλων αριθμών οι τόσο διαφορετικές συμπεριφορές, τα τόσο διαφορετικά πράγματα που ζητάμε ταυτίζονται με αυτά που θέλει κάποιος άλλος...

Σε όλους θα έχουν κάνει το παραδειγμά για το ποιά είναι η πιθανότητα να υπάρχουν σε ένα χώρο με 50 περίπου άτομα, δύο ανθρώποι που έχουν την ίδια μέρα γενέθλεια...

If you are chilly, here take my sweater.
Your head is aching, I'll make it better.

Cuz I love the way you call me baby.
And you take me the way I am.

Έτσι αν δεχτούμε τις συνισταμένες του προβλήματος για το πόσο πολύπλοκο είναι να βρεις κάποιον που ζητάει τα ίδια πράγματα με εσένα και το εξισταθμήσουμε με τό πόσο μεγάλο πληθυσμό έχουμε, θα πάρουμε θετικό αποτέλεσμα...

I'd buy you Rogaine if you start losing all your hair.
Sew on patches to all you tear.

Πάρα πολύ σκάνε και σκέφτονται αν υπάρχει η αδελφή ψυχή τους, αν θα την βρούνε, αν θα ταιριάξουνε και πως θα συμπρευτούν στην ζωή τους, με αυτό το άγχος καταστρέφουν τις ώρες τους και δεν βλέπουν αυτά που πραγματικά πρέπει να δουν...

Cuz I love you more than I could ever promise.
And you take me the way I am.
You take me the way I am.
You take me the way I am.

Γι'αυτό λοιπόν μην μου σκάτε, η μαθηματική κάλυψη υπάρχει, εσείς απλά μπήτε στο παιχνίδι, ζήστε την ζωή σας, μην φοβάστε να πληγωθήτε γιατί όλα είναι εκέι έξω και σας περιμένουν...

Α και να ξέρετε, ο χρόνος μπορεί να τέινει στο άπειρο, αλλά εμείς είμαστε απλά ένα μικρό υποσύνολο...

Και έτσι, όπως λέει και μια φίλη μου : "Carpe diem, μ@λ@κ@!!!!"

Ένας χρόνος και 5 μέρες...

Ναι ναι το blog μου είχε γενέθλεια πριν 5 μέρες και το ξέχασα, όπως έχω ξεχάσει να κάνω και δημοσίευση σοβαρή τους τελευταίους μήνες...

Η πλάκα είναι ότι έτσι όπως είμαι τώρα και ενώ κανονικά δεν προλαβαίνω τίποτα, έχω ελεύθερο χρόνο, αλλά βαριέμαι την ζωή μου...

Αρχικά θέλω να ζητήσω συγνώμη απο το blog-άκι μου και σαν δώρο θα το ανανεώσω, θα του αλλάξω τραγουδάκια και εμφάνιση, που ουσιαστική διαφορά δεν θα έχει αλλά πάντα οι αλλαγές μας βοηθάνε...

Πόσες φορές νιώθεται ανανεομένοι από ένα καινούριο ρούχο; Ή από ένα νεό κινητό; Ή και για τους πιό πλούσιους ένα νέο αμάξι;

Δυστηχώς η σύνδεση είναι αναπόφευκτη, το έξω συμβαδίζει με το μέσα, το ένα επηρεάζονται απο το άλλο και λειτουργούν μαζι...

Θα έλεγα ότι πρέπει ν απροσέχουμε και τα 2 για να είμαστε καλά σαν οντότητα, είτε αυτή είναι άνθρωπος είτε Blog!!!

So happy birthday my little blog :)

"Βυθός"

"Πολλές φορές επιλέγουμε να κάνουμε την ζωή μας δύσκολη, χωρίς καν να το ξέρουμε, θέλουμε να καταστρέφουμε όποια ευτυχία αγγίζουμε και δεν τολμάμε ούτε καν να πούμε αυτά που σκεφτόμαστε...

Πέρασαν μέρες, χωρίς να στο πω

Το σ' αγαπώ δυο μόνο λέξεις

Πολλές φορές θέλουμε μόνοι μας να διώχνουμε τους άλλους μακρυά μας, ποίος μας έδωσε αυτό το δικάιωμα; Κανένας! Απλά ελπίζουμε πως στερόντας απ'τον άλλον την αγάπη μας του κάνουμε πιο εύκολη την αποχώρηση... Πόσο λάθος κάνουμε...

Αγάπη μου πως θα μ' αντέξεις

Είμαι παράξενο παιδί σκοτεινό

Κι ενώ μας δείχουν πόσο μας αγαπάνε, τόσο τους τραβάμε μακρυά και τους διώχνουμε, λες και αυτοί δεν μπορούν να διαλέξουν, ορίζουμε τα πάντα οι αδιόρθωτοι! Μας καταλαβαίνω γιατί κανένας μας δεν μας καταλαβαίνει.... Σκοτεινά παιδιά που μεγαλώνουν μόνα τους και νιώθουν οικία μόνο στο δικό τους σκοτάδι...

Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δω

Κι αν σε πεθύμησα δεν ξέρεις

Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις

Στο είχα πει ένα πρωί βροχερό

Και εκεί που νιώθουμε κοντά με τον άλλον και ζούμε στιγμές ευτυχίας, αυτός μας τραβάει απο το σκοτάδι μας και αμς ξεβολεύει, παραβιάζει τα συονορά μας, μας κάνει να βγούμε απ'τα νερά μας και δεν σέβεται τίποτα, το κατάλαβε άραγε;;

Πανικός στον ορίζοντα, δεν καταφέρνουμε να ελέγφουμε τον εαυτό μας, ρίχνουμε την μια σφαίρα πίσω από την άλλη και ξανανοίγουμε τα κενά μας μόνοι μας!

Τίποτα δεν ας διαπερνάει πια, κι ας υποφέρουμε κρυμμένοι στην δική μας αγγαλιά ελπίζωντας πως ο αλλός θα μας συγγχωρέσει και θα έχει την δύναμη να μας βγάλει με το ζόρι από το σκοτάδι, κρίμα που τους κουράζουμε πολύ!

Θα σβήσω το φως κι όσα δεν σου 'χω χαρίσει

Σε ένα χάδι θα σου τα δώσω

Κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω

Μες του μυαλού μου το μαύρο βυθό

Κι έτσι αγάπη μου το κατάφερα πάλι σε πλήγωσα, σ'έδιωξα μακρυά μου επιτέλους, δεν θα σε πονέσω πιο μετά, θα είμαι μόνος μου και θα κλαίω για όλες τι στιγμές που περάσαμε μαζί, και θα με λυπάμαι για μια ζωή για τις στιγμές που χάσαμε εξαιτίας μου, μου αξίζουν τα χειρότερα...

Γιατί μες στ' όνειρο μόνος ζω

Δεν ξέρω αν μου αρκεί, να συμπληρώνω το κενό μου με το κενό τις παρουσίας σου αλλά μου αρκεί, πάντα μόνος μου επιβίωνα δεν έμαθα να ζητάω βοήθεια από τον άλλον...

Στα σοβαρά μην με παίρνεις είν' το μυαλό μου θολό

Είναι κι ο κόσμος μου αστείος

Κι όταν με βαρεθείς τελείως

Ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες

Φυσικά κι εσύ γταις περισσότερο, γιατί εσύ με άφησες να σ'αφήσω, δεν προσπάθησες, ήθελες κάτι σαν κι εμένα αλλά δεν σου αρέσουν τα ελλατώματα μου, αλλά έτσι γεννήθηκα, θολές οι σκέψεις μου και βαρετές, φύγε κι άσε με μόνο μου μαζί σου...

Κι εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο

Και κάποιο στίχο που σου μοιάζει

Κοιτάζω έξω και χαράζει

Έγινε το αύριο πάλι χθες

ΑΝ και πρέπει να ξέρεις ότι εγώ δεν αγάπησα εσένα, αγάπησα την περίοδο που ήμασταν μαζί, τα τραγούδια που μου την θυμίζουν τις αναμνήσεις που με καίνε, τίποτα δεν με αγγίζει από εσένα, μόνο που να , δεν ξέρω πως να το πω, τώρα που σε βλέπω να φεύγεις μακρυα μου νομίζω ότι γυρνώ πάλι πρώτα, τότε που δεν ήξερα πως να αγαπάω με όλη την ψυχή μου, αγάπη μου μην φεύγεις μην με ακούς όταν σε διώχνω, ξέρεις ότι σ'αγαπάω...

Θα σβήσω το φως κι όσα δεν σου 'χω χαρίσει

Σε ένα χάδι θα σου τα δώσω

Κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω

Μες του μυαλού μου το μαύρο βυθό

Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις

Και 'γω πιο μόνος και από μένα

Μες σε δωμάτια κλεισμένα

Το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ

Γιατί μες στ' όνειρο μόνος ζω

Μην φύγεις, μην..."


"Ο τρόπος που είανι γραμμένο το post, είανι καθαρά εμπνευσμένο από την Gerorgia, Στην πόλη των τρελών, που θα την βρίτε στο πλάι του κειμένου, σ'ευχαριστούμε"

Back to reality!!! (lol)

Make video montages at www.OneTrueMedia.com

Καλό μήνα, λίγο αργά....

Άντε είδη φτάσαμε στην μέση του καλοκαιριού...

Όσοι δεν πηγατέ ακόμη διακοπές, προλαβένεται...

Όσοι δεν θα πάτε με καταλαβαίνεται εξίσου!!!!

Join the new video, my favourite....

Αααα, ακόμα μπορούμαι να ταξιδέψουμε παντού, τί λετε πάμε Ibiza????????????

FeddAthens

Και το καλοκαίρι συνeχίζεται...

Αθήνα, 2007, καύσωνες, μηδενική άνοιξη, τέρμα το μεσογειακό κλίμα, η χώρα μαζί με την ένταξη της στην Ευρώπη, είπε να προσαρμόσει και το κλίμα, κέντρο, ζέστη, ιδρώτας, γεμάτες παραλίες, βρεμούδες, φραπέδες, freddo capuccino, freddo espesso, fredoccino, fredito, fredd-enio, fredd'allo γενικά η πρόταση του καπιταλιστικού- εποχιακού συτήματος στην Ελλαδάρα μας προτύνει την απλή μέθοδο της fredd-ίασης...



Όλα ξεκινάνε χρόνια πριν, κάπου στο Κωλονάκι, την στιγμή που Ευρώπη ζει μεγάλες στιγμές ζεστού capuccino, espresso και latte machiato οι Έλληνες ψηφίζουν Νες... Αλλά η ιστορία ξεκινάει λίγο πίο βόρεια...!


Έκθεση Θεσσαλονίκης, ζέστη, κόσμος, περίπτερα το ένα δίπλα στο άλλο, δεκαετία του 90, ο κόσμος ψάχνει για ένα καλό άλλοθι να αράξει... Καμμένος υπάλληλος στο περίπτερο του "Ιωάννη του Περπατητή", βαρίεται να μοιράζει shaker, και αποφασίζει να τα δώσει στα γύρω περίπτερα , τυχερός μέσα στα διπλανά περίπτερα, άλλος εκθεσιακός της Nestle, λαμβάνει shaker και από την ζέστη βάζει μέσα πάγο και Nes, πολύ αγαθός για να κατοχυρώσει τα δικαιώματα του νεογέννητου Νες Φραπέ, η Ελλάδα αποκτά δικό της καφέ, όλοι οι τουρίστες είναιι καταδικασμένοι να τον πίνουν και να τον πληρώνουν όσο το εισητήριο για την χώρα που γέννησε το πολιτισμό...

Εκείνη την ημέρα πολλοί Έλληνες υπογράψανε την καταδίκη τους και ένα συβόλαιο με αυτό το νόσημα που ακούσει στο "Νεύρωση στομάχου"...

Back to Athens, χρόνια μετά, η Ελλαδάρα διψάει για κάτι καινούριο, θέλει πιο glamour ιστορία για το επόμενο καφέ-μόδα, και έτσι πάμε κΩλονάκι, γνωστή καφετέρεια που λέγεται Da Κάπου... Καμμένος μπουφετζής θέλει να πάρει αύξηση, κάνει το freddo capuccino, πόλύ απλό και πολύ έξυπνο ταυτόχρονα για να το σκεφτεί Ιταλός... Και ναι, το κύμα του freddo ξεκινάει...


Όλα τα in cafe, τον έχουν, τους τον ζητάνε, όσα δεν τοέχουν το βάζουν, μέχρι και στην Σκουρδουκούμπλιανη Λαμίας το ζητάνε, φαινόμενο νέο, συνδθάζεται με Γλυφάδα και Diesel, καημένο Φραπεδάκι στην Αγία Βαρβάρα κατάληξες....

Αλλά τίποτα κανένας σεβασμός, ξεσηκώνονται όλλοι αυτοί που δεν θέλουν καφέ αλλά αξεσουάρ, με απανωτές ιεροσυλίες του βάζουν μέσα παγωτό, σοκολάτα, σιρόπι, την Σίσσυ απο την Γλυφάδα (παρακαλώ προφέρεται το "σσ" παχύ με στόμφα εκαλιώτη), euro, ΝΥ, λίγη ΚαλομΟΙρα, κάμποση Beyonce και έτοιμο το Fredoccino...

Πάλι πανοικός, έξυπνος επιχειρηματίας το κατωχυρώνει και του βάφει τα μαλλιά, την στιγμή που κάθε λεπτό παιθένει ένα παιδάκι αντίπερα της Κρήτης, η Έλληνες βάφουν τις ρίζες της Κοκκινομάλας...

Ζηλεύουν οι υπόλοιποι και ωγάζουν τις παραλλαγές, βασικό συστατικό να ξεκινάει το μίγμα με αυτά τα γράμματα: FREDD...

Πολύ επιστήμονες πασχίζουν να βρούν την φόρμουλα που κατασκευάζει κάτι και 330mL του Κκοστίζουν 5 euro...

Οι ερευνές σχετίζουν Ιταλούς (espresso), Φιλανδούς (μόνο εκεί έχει καλό πάγο), μυστική οργάνωση που συνεχίζει την παράδοση τον Μαγια (εξού και η γεύση σοκολάτας) ,και γνωστό συγκρότημα που σχετίζεται με Λιωμένα Παγωτά...

Τέλος μεγάλη σπείρα προωθέι άνεργους φοιτητές να το σερβίρουν, η αστυνομία δεν κάνει τίποτα, μεγάλο σκάνδαλο, πέφτει το ΠΑΣΟΚ και στον φόβο της Χούντας, η Ελλάδα ψηφίσει τον Κψστάκη, ο οποίος θα έρθε ν γαι να δώσει μια άλλη όωη στον τόπο μας, θα τον κάνει πιο FREDDO...

Ιδρύεται και ο σύλλογος Freek, με σύνθημα "Make Freddo, Greek Product", ιδυτής ένας κομπλεξικός ζηλιάρης που του φάγανε την υπόθεση με την Φέτα...

Την ίδια εποχή κυκοφορούν και τα αντίστοιχα βραχιολάκια, σαν αυτά της Nike, με το γνωστό πλέον λογότυπο "Make Poverty History"....

Πάντα μας άρεσε να καινοτομούμε σαν λαός, αλλά αυτή την φορά ξε-Fr-ύγαμε...

Άντε καλό μας καλοκαίρι, με μυαλό που δεν έιναι freedi, αλλά caldi...

Και φυσικά προσοχή στις απομυμήσεις!!!!

Κιτρινιάρικες Διαδρομές με φόντο την Αθήνα

Η ώρα 01:03, Πανόρμου, αναζητώντας ταξί για τις εστίες... Γεμάτη κουραστιή μέρα με σχολή, καφεδάκι, φαγητό και σινεμαδάκι καλοκαιρινό με ταινία που χρειάζομαι ένα ολόκληρο τριοσέλιδο για να σας πείσω να μην πάτε... Αυτό ντε, με τους 13 που παλία ήταν 12 και πιό πάλιά 11... ναι αυτοί του Ωκεανού...

Περιμένω λοιπόν για ταξί, αφού μου κλέβει το πρώτο μια κοπελιά που πετάχτηκε απο το πουθενά με την διακιολογία ότι βιαζόταν, λες και εμείς έχουμε χρόνο να ξοδέψουμε πάνω σε ένα δρόμο... Πέρνω το επόμενο...

Οδηγός κάπου στα 60, ευγενέστατος... Καλησπέρα...

Καλησπέρα... Το ταξί προχωράει προς Κατεχάκη, και όπου να'ναι ξεκινάει ίσως η πιό ενδιαφέρουσα συζήτηση με ταξιτζή, το θέμα ξεκινάει με έναν απλό συνειρμο:

Άλλο κιτρινιάρικο ταξί μπαίνει ανάποδοδα σε δρόμο, ακολουθεί το εξής συνειρμικό ΑΣΜΑ:

Κλασική τακτική να μπαίνεις ανάποδα σε μονόδρομο, ο τύπος πάει για πελάτι απο ραδιοταξί...

Το κάνς και εγώ στις γειτονίες με τους νεκρούς, ναι νεαρέ μου, για το Ψυχικό και για την Φιλοθέη λέω...

Που λες στο Ψυχικό, υπήρχε μια καφετέρεια, την λέγανε Blue Bell! Πήγαινα εκεί με την κοπέλα μου στα 17, στα18, στα 19... Ήταν υπέροχα, ησυχία, χαμηλόφωνες κουβέντες στο λαιμό της, μετά βόλτα στην πανέμορφη εκείνη περιοχή, χεράκι-χεράκι και όλη η ζωή μπροστά μας... Η καφετέρεια έδεινε ζωή σε εκίνον τον τόπο, αλλά την κλείσανε! Και ξερεις τον λόγο; Για να κάνουνε δημαρχείο! Μια αίθουσα τελετών ή κάτι τέτοιο... Δεν μπορούν την ζωή εκεί πέρα, δεν έχουν μάθει...!

Μετά; Μετά η Φιλοθέη, δίπλα στην πλατεία της Φιλοθέης, υπάρχει μια πλατεία που λέγεται παλτεία του Μαρμάρινου Περίπτερου... κάπου στα 6 μου η μητέρα μου με πήγαινε εκεί, περπατητός από τα Εξάρχεια να πάμε εξοχή... Εκέι υπήρχε μια προτομή, του Σεφέρη, του Καβάφη... Δεν θυμάμαι, μου έχει μείνει το πόσο μεγάλη ήταν και το πόσο σκεπτική... ΈΠαιζα στην πλατεία και η μάνα μου ήταν πιο δίπλα στο καφενεδάκι που λεγόταν το "Μαρμάρινο Περίπτερο"¨.... Ωραίο πράγμα να πείανιες τον καφέ σου ξέγνοιαστα...

Μετά από χρόνια η ζωή με έφερε μαθητή του Λυκείου Φιλοθέης, και πάλι μετά το μάθημα το στέκι μας ήταν εκείνο, το Μαρμάρινο Περίπτερο, μικρό οίκισμα με το Μάρμαρο να κάνει την παρουσία του αισθητή παντού, κι όμως τόσο μικρό άλλα τόσο μεγάλο για να χωρέσει τις καρδίες μας και τα όνειρά μας... Τι απέγινε; Το κλείσανε και αυτό, οι ΝΕΚΡΟΦΙΛΟΙ!!!

---Κάπου εδώ με αφήνεται, αν και πρώτη φορά σκεφτόμουν να πάω στην Γλυφάδα με ταξί..., χάρηκα!

Και εγώ νεαρέ μου χάρηκα, και όπως είπαμε να προσέχεις, πλεόν τα αυτία μας σφραγίστηκαν απο τα χάρτινα ευρώ και μας δηλητηριάσαν όλους...

Πρόσεχε γιατί εδώ πουλάνε θάνατο σε χαρτί ιλουστρασιόν!!!!

Η "φιλία" σε 10 ερωτήσεις (?)

1) Υπάρχει η φιλία;

Ναι! Υπάρχει! Την βλέπουμε γύρω μας, την ζούμε, την βιώνουμε, την αγαπάμε, την ακουμπάμε, την ξεχνάμε, την θυμόμασται και εν τέλει την αποζητάμε!

2) Είμαστε σίγουρη ότι την θέλουμε;

Χμμμ... Δεν πιστεύω ότι υπάρχει λόγος για να μην την θέλουμε, άλλωστε αυτή είναι που μένει, μετά από όλα στην ζωή μας ...

3) Μπορούμε να ιεαρχίσουμε τις φιλίες μας;

Εδώ τα πράγματα περιπλέκονται, πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι για έναν φίλο μας; Πρέπει να είανι δίπλα μας στις καλές και στις κακές στιγμές; Αν δεν μπορεί να είναι στις κακές , δεν είανι καλός μας φίλος; Και τι γίνεται όταν απέχει από τις καλές; Πρέπει να τον δούμε να θυσιάζει κάτι για να το εμπιστευτούμε; Και γιατί να θυσιάσει κάτι για εμάς; Δεν είανι απόλυτα εγωιστικό; Τελικά στο μόνο που μπορούμε να εμνπιστευτούμε είναι ο χρόνος;

4) Υπάρχει φιλία μεταξύ άνδρα και γυναίκα;

Οι απόψεις δυίστανται, again, υπάρχει μια μερίδα που λέει όχι, και άλλη μια που λέει ναι.. Πρέπει να πάρουμε οπωσδήποτε μια θέση; Σίγουρα υπάρχει κάτι ερωτικό και μια έλξη σε μια φιλία αλλά αυτό είανι βασικό για να επιβειώσει η ίδια η φιλία...

5) Πως μπορείς να κρατήσεις όρια σε μια φιλια;

Δεν είναι εύκολο, μόνο αν ο ένας βοηθάει τον άλλο, μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο... Αν τα ξεπεράσουμε όμς, υπάρχει γυρισμός; Πως διορθώνεις μαι παρέμβαση στη ζωη τού άλλου έτισ εύκολα;

6) Εκμεταλευόμαστε τους φίλους μας;

Και αυτοί εμάς, αλλά όχι με την κακή σημασία της λέξεως... Ο καθένας σε μια φιλία παίρενι και δίνει, δεν είναι κακό, είανι ο τρόπος με τον οπόιο λειτουργούν οι ανθρώπινες σχέσεις... Αρκεί να είμαστε στα όρια...

7) Υπάρχει τελικά αυτό που όλοι αποκαλλούμε ο/η "κολλητός-ή";

Ναι αλλά είναι καλά ορισμένος μόνο για κάποιο χρονικό διάστημα, περνάει απο την ζωή μας δενεταί μαζί μας, και μετά φεύγει... Φυσικά παραμένει φίλος μας απλά την δική του θέση πέρνει κάποιος άλλος! Και είανι λογικό...

8) Γιατί πονάμε περισσότερο όταν αποτύχει μια φιλία περισσότερο από μια σχέση;

Γιατί η φιλία διαφέρει σε ένα μεγάλο σημείο από την ερωτική σχέση: κρύβει μέσασ της μια βαθειά ανιδιοτέλεια, και είανι όσο γίνεται απλαλλαγμένη από εγωισμό, σημειώνω όσο γίνεται...

9) Τι μας δένει τόσο με τους φίλους μας που δεν υπάρχει στις οικογενειακές σχέσεις;

Το δικαίωμα τις επιλογής υποθέτω... "Τους φίλους τους διαλέγουμε, γι'αυτό δεντους πεδεύουμαι..." Κατα το γνωστό λαικό άσμα...

10) Μπορεί μια φιλία να κρατήσει για πάντά;

Σπάνιο αλλά γίνεται! Ποίος δεν θέλει όταν γεράσει και τον παρατήσουν παιδιά, εγγόνια, αγαπημένοι, να πάει μια βόλτα στο πάρκο και να κεράσει απο την λιγοσή συνταξη του ένα παγωτό στον γερο-"κολλητό" του.....;

Μοναχικές μέρες,μοναχικών μικρών ανθρώπων.

Ναι ωραία τα κατάφερες πάλι, κατάφερες για άλλη μια φορά να μείνεις μόνος σου και να ζήσεις την πιό μοναχική μέρα της ζωής σου...


Πως κατάφερες και το κατάλαβες... Απλά η πιό μοναχική μέρα της ζωής σου είναι αυτή κατά την οποία δεν μπορεί να δεις τίποτα παραπέρα από ένα μικρό σημείο στο οπτικό σου πεδίο και επικεντρώνεσαι σε αυτό χωρίς να έχεις την παραμικρή ιδέα για το τί είναι ακριβως...

Έτσι καταφέρνεις να ακούς μουσική από πίσω, σαν να παίζει η πίο ωραία σκηνη μίας ταινίας και απο πίσω να υπάρχει μια εκπληκτική μουσική την οποία προλαβαίνεις να ακούσεις μόνο ότaν τελειώσει...

Επίσης μπορείς υπέροχα να μην ακούς τι λέει ο καθένας, μπορεί αν απαντάς να δίνεις την εντύπωση ότι παρακολουθείς τους γύρω σου αλλά στην πραγματικότητα τους ξέρεις τόσο καλά που σου αρκεί να ακούσεις την πρώτη και την τελευταία τους λέξη και όλα που σου είπαν έρχονται αστραπιαία στο μυαλό σου και απαντάς... Μόνο έτσι δουλέυεις εκείνη την μέρα...

Αφού το ξέρετε, παραδεχτείτε το να τελειώνουμε, όλοι το κάνουμε σε όλους...

Σε στιγμές της ημέρας σιγά σιγά νιώθουμε ότι φεύγουμε απο το σώμα μας και βλέπουμε τον αυτόματο πιλότο να λειτουργεί αντί για μας... Και εμείς απλά παρατηρούμε...

Παρατηρούμε την αμηχανία στις σημερινές σχέσεις... Παρατηρούμε τον εαυτό μας που αντί να σηκωθεί να φωνάξει "Φτάνει... Σήκω και άρχισε αν τρέχεις μακρυα από την μίζερη ζωή σου..." Το μόνο που κάνεις έιναι απλά με ένα νεύμα σου να επιμηκύνεις την μιζέρια του άλλου...

Κουράγιο μικρέ άνθρωπε, έρχονται πολλές μοναχικές μέρες στη ζωή σου...

Η αρρωστημένη σου απάθεια θα σε βοηθήσει αν τις ξεπεράσεις και για άλλη μια φόρα να προσποιηθείς ότι δεν τις έζησες ποτέ...

Κουράγιο!

Συνέντευξη από έναν βρυκόλακα...

Ναι ναι Γεωργία μου, δεν έχω πρόβλημα.. . Φυσικά και θα σε βοηθήσω στην δουλειά σου.. Τι λες τώρα φυσικά και δέχομαι να μου πάρεις συνέντευξη... Στείλε μου το ερωτηματολόγιο και θα σου το στείλω απαντημένο...

(Αμάν πια! Για πόσο θα βοηθάω τους άλλους για να ανέβουν σε αυτό που κάνουν;; Ταπεινή δημοσιογράφε...)

1)Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Η απόλυτη ευτυχία για εμένα είναι κάτι σαν την νίκη του ΚΚΕ στις εκλογές, ακούγετα καλό σαν ιδέα αλλά μάλλον είναι ανεύφικτο...

2)Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Ο κλωτσίες του Κρητικού στην πόρτα μου...

3)Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Δεν θα ξεσπούσα ποτέ στα γέλια, τι μου έχουν κάνει άλλωστε; Ξεσπάω σε άλλους !

4)Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Ο οίκτος μου... Μπορώ να νιώσω για τον καθένα σας!

5)Το βασικό ελάττωμά σας;
Οι φίλοι μου!

6)Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Ερωτικά, δεν τα πάω πολυ καλά, οπότε δεν μπορώ να μου κρατήσω κακία!

7)Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Μάλλον με τον Εφιάλτη, πραγματικά με αηδιάζουν οι 300, πολύ αμερικανάκια για την εποχή τους.

8)Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
H Georgia, πολύ λίγα λεφτά γι'αυτά που κάνει.

9)Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Πανόρμου-Κατεχάκη...
Τόσο μικρή διαδρομή,
τόσες πολλές εκπλήξεις!

10)Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Ο Χάρης Ρώμας, είμαι υπέρ της ανακύκλωσης και μόνο αυτός έχει πιάσει το νόημα.

11)Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Όλοι οι άντρες φίλοι μου έχουν ένα κοινό! Μία ξαδέρφη ή φίλη που την λένε Αρετή!

12)... και σε μια γυναίκα;
Το ότι δεν θα μοιάζει στην μάνα μου, και δεν θα θέλει να την λέω πεθερά μου.. (Οι δύο μεγαλύτεροι εφιάλτες της ζωής μου σε μία πρόταση? Τελικά άξιζαν οι συνεδρίες...)

13)Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Δεν έχω, μόνο έναν φανταστικό, ο οποίος θα κάνει τον Φοίβο να μην ξαναγράψει ΠΟΤΕ τραγούδι... Μπορεί να είναι και ένας μανιακός δολοφόνος...

14)Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Δεν ξαναβόσκω άλλες βουβάλες...

15)Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Το όνομα του Ρόδου, σε ένα σημείο λίγο πιο πάνω απο το φρύδι μου, όταν μου το πέταξε η μάνα μου μετά την ανακοίνωση για την τιμή του Eurotrip...

16)Η ταινία που σας σημάδεψε;
"Φοβού τους Έλληνες" , μετά από αυτή πείστηκα ότι ο ελληνικός cinema-ς δεν θα έχει ακμή ποτέ..

17)Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Γουστάβος Κλιμτ ( Κάποια στιγμη έπρεπε να σοβαρευτώ..Ποτέ μην παίζετε με τις τέχνες)

18)Το αγαπημένο σας χρώμα;
Πορτοκαλί, μου θυμίζει τα ρούχα μου...

19)Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Το "Number One", εγώ το προώθησα!

20)Το αγαπημένο σας ποτό;
Red Beer, Mac Farland... Τέλεια!

21)Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Πριν πολλά χρόνια μου είχαν κανει πρόταση για το Big Brother, αν είχα μπει θα είχα καταφέρει να εκδώσω το βιβλίο με τις συνταγές μου...

22)Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
Τον νεοπλουτισμό, είανι χειρότερο ακόμα και απο τα MacDonalds στην Κηφισσιά!

23)Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Να παίζω με τα νεύρα των άλλων... Τ Α Σ Π Α Ε Ι!

24)Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Ότι κάποια στιγμη θα γράψω ένα Άρλεκιν και θα γίνει best-seller!

25)Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Σε ποιά περίπτωση λέμε αλήθεια... Γιατί τα μαθαίνω πάντα τελευταίος??

26)Ποιο είναι το μότο σας;
"Τέρας είσαι , τέρας!!"

27)Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Δεν με ενδιαφέρει.. Απλά σαςπαρακαλώ θέλω να με κάψεται, δεν θελω να με φάνε τα σκουλίκια...

28)Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Κοσμά, το τέλος έχει φτάσει, η μεγάλη αλήθεια θα φανερωθεί μόνο σε εσένα, Καθώς ο Jack γυρίζει απο τους The Others η Kate του αποκαλύπτει..."

29)Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Μισώ τα πάντα, θέλωνα ξεκινήσω ένα κίνημα που θα μείνει γνωστό ως "Τα παιδιά των καμμένων λουλουδιών"

Αυτά Γεωργία μου, ελπίζω να σε βοήθησα στην νέα σου αρχή.. (Ποίος δενθα ήθελε να διαβάσει συνέντευξη μου, έστς και σε περιοδικό των Ιεχωβάδων...) Good Luck!

Λυρικοί Χλευασμοί...

Τίποτα δεν άλλαξε ακόμα, μονο η ανάσα σου έφυγε στον άνεμο!

Προσπαθώ και τραβάω την ματιά μου απ' το ρολόι σου, τον χρόνο να κρατήσω....

Κι έπειτα σέρνω άλογα στης νιότης τα χωράφια που σαν τον ήχο σου ακούνε, θυμούνται και ξεφέυγουν.

Και από τα μύρια, χείριστα, που σού τυχαν να πάθεις, το πιό γλυκό σου γύρισε ο έρωτας μαχαίρι.



Σαν πας να πιεις από το ποτό, σπάει το τζάμι ευθεία, και μια του άκρη διαπερνά την τρύπια σου μανία.

Και σαν μαχαίρι διαπερνά, ο χρόνος τ' όνειρο σου, τις φλέβες σου δεν τις περνά μονάχα το ατσάλι.

Σαν πέτρα έγινε σκληρή τώρα πια η καρδιά σου, ύφαλος στον
ωκεανό, μονάχη η καρδιά σου.



Κι όπως τα πλήκτρα μου χτυπώ, δεν παίζω πια το πιάνο, μονάχα εσένα σκέφτομαι κι έυχομαι να πεθάνω.

Τι ώρα ετούτη έρωτα, δεν την θυμάσε άλλο, η λύθη είναι το πιο κακό, της νιότης, δίχως άλλο.

Φευγουν οι στίχοι, μουσική, θεριεύει το αυτί σου, θέλεις να τρέξεις να σωθείς πιο πέρα απ' τη ζωή σου.




Μονάχα ο κρίνος έμεινε να σου χαμογελάει, τίποτα δεν θυμίζει πια, την πόρτα ποιός χτυπάει.

Κι ας πέσουνε οι ουρανοί, με ματωμένα χιόνια, βροχή θα γίνεις κοφτερή και θα ξεχνάς ακόμα.

Την πρώτη εκείνη την στιγμή που θα θελες να ζήσες, μόνη σου πάντα θα γυρνάς και θα με νοσταλγήσεις!



Με τι θες πια να πιστείς, πως δεν θα συγχωρήσεις, εκείνον που σου έδειξε πως πρέπει ν' αγαπήσεις...

Φεύγα...

Σκηνές παντού από το άρωμα σου,

σαν θυμηθω με πιάνει ζάλη,
παρε με μαζι σου.

Περνάνε τα δευτερόλεπτα,
στην άκρη των δαχτύλων σου κοντοστέκονται...

Το κύμα με παρασέρνει, με πάει πιο μακρυά,
με στλενει στον ουρανό και καίγομαι!


Το βράδυ στην πλατεία μου κρατάς το χέρι και χάνομαι,
αγγίζω το άπιαστο μαζί σου.


Σέρνω ευχές και ονερομαζώματα,
καλά κρυμμένα στου ονείρου τις διαστάσεις..

Φέρνω φωτιές και σβήνω τα απομεινάρια μας,
αφήνω στον αέρα τα υπόλοιπα.
Φέυγα!

Chapter 3: Ανακοπή, τώρα...

Όχι δεν γίνεται, δεν μπορεί, δεν θα μου το έκανε αυτό, όχι σε εμένα...

Έρχεται ο καιρός που νίθεις αυτά που πρέπει να νιώσεις, την ανασφάλεια να σε κυριεύει, το άγχος να σε ελέγχει, το μυαλό σου να σταματάει να δουλεύει.

Έρχεται η στιγμή όπου τα πάντα γύρω σου είναι ρευστά και όλη η αλήθεια γα τους μεγαλύτερους σου φόβους βγαίνουν στην επιφάνεια!

Νιώθεις όπως όταν σε έβγαζε η μητέρα σου από την κοιλιά της, ανασφαλής και ξένος...

Όταν οι άνθρωποι που εμπιστεύτηκες και αγάπησες πάνω από πατέρα και αδελφό, που πρόδωσες και την μάνα σου γι'αυτούς χάνονται, εξατμίζονται σαν έκρηξη βόμβας της οποίας το κύμα σε κατασπαράζει και σε λιώνει κύτταρο - κύτταρο...

Δεν έχεις τίποτα, μόνο ένα σάπιο κουφάρι που αναγκάζεται να κουβαλάει η μικρή σου ψυχή...

Τι δύσκολο να σε απογυμώνουν και να σε πετάνε γυμνό στα θηρία οι ίδιοι σου οι φίλοι!

Μα πάντα τόσο εύκολα προδώναν οι ανθρώποι, χαμένοι από αξιοπρέπει και ήθοι, πατάνε στις αδυναμίες σου και σε εκμεταλεύονται;

Κι εσύ ανύμπορος να το πιστέψεις ψάχνεις να διασταυρώσεις και να ελέγξεις αν πραγματικά έγινε, τότε δύο πράγματα μπορούν να συμβαίνουν...

Άτυχοι όλοι αυτοί που διαπιστώσανε την αλήθεια κατάμουτρα, ξεφτιλισμένοι από τον ίδιο τους τον εαυτό...

Υπήρξαν όμως και τυχεροί που μετά το σοκ, συνήλθαν και αξιολόγησαν τις καταστάσεις βλέποντας μια διαφορετική αλήθεια των πραγμάτων, δίοτι η αλήθεια δεν είανι μια, πόλλές οι όψεις της και τα πρόσωπά της...

Έτσι και ο Νίκος επιβίωσε από το παιχνίδι της μοίρας που είχε πλεχτή τόσο καλά, στυμμένο από άλλον...

Όταν βρήκε την φωτογραφία της κοπέλας του μέσα στα χαρτιά του Πέτρου με σημιωμένη την ημερομινία του θανάτου της, το βρήκε παράξενο, όταν όμς γύρισε σελίδα και την είδε μαχαιρωμένη δεν άντεξε η λυποθυμία ήταν αναπόφεκτη! Το καλό είανι ότι τίποτα δεν είανι όπως φαίνεται, και ανδεν ρίξεις πάντα μια δεύτερη ματιά, θα μείνεις μια ζωή στο σκοτάδι!

Αφοού ο Πέτρος τον πήγφε στο νοσοκομείο, γύρισε πίσω γι ανα διαπιστώσει τι έκανε τον φίλο του να έρθεσει σε αυτή την κατάσταση. Αυτό που βρήκε το σόκαρε αρκετά, αλλά κατάλαβε πολλά. Ο Χρήστος είχε στο άλμπουμ του πέρα από την κοπέλα του Νίκου κατακρεουργημένη και τον ίδιο του τον εαυτό...

Το σπίτι είχε ανοιχτεί περίτεχνα και είχαν τοποθετηθεί σε διάφορα χαρτιά μέσα, φωτογραφίες από τους δύο φόνους. Ανατριχιαστικό να βλέπες έτσι γυμνή την αλήθεια, ο Νίκος έπρεπε να είχε γυρίσει σελίδα για να το διαπιστώσει!

Όταν ξύπνησε στο νοσοκομείο ο Πέτρος περίμενε από πάνω του, οι ηρεμιστικές τον είχαν ναρκώσει αμέσως μετά την πρώτη φορά που συνήλθε γιατί ακόμα δεν ήθελε να δεχτεί αυτά που είδε... Είχε σηκωθεί και ζητούσε να δει τον Χρήστο, να τον πάνε στον τάφο του να τον ρωτήσει τον λόγο...

Του εξήγησε με τα χίλια ζόρια ότι όλο αυτό ήταν ένα κακόγουστο αστείο από τον άνθρωπο που μισούσε περισσότερο στην ζωή του, αυτόν που έναν ένα δολοφονούσε στιγνά τους ανθρώπους που αγαπούσε...

Έβαλε τα κλάματα και ζήτούσε συγνώμη στον Χρήστο για την άδκη συμπεριφορά του, τον ικέτευε για συγχώρεση, θα μπορούσε να είχε αυτοτραυματιστεί αν δεν τον σταματούσαν οι νοσοκόμοι και ο Πέτρος, του χορηγήθηκε άλλη μια ηρεμιστική.

Ο Πέτρος αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, πήγε στην αστυνομία για δηλώσει την παραβίαση και να ζητήσει να εντατικοποιηθούν οι έρευνες...

Φυσικά τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο μετά από εκείνο το τηλεφώνημα μετά παό το αστυνομικό τμήμα! Στα γραφεία του τμήματος αντιμετώπισε την σχετική αδιαφοριά του δημοσίου, ζήτησε να μιλήσει με κάποιον υπεύθηνο, μετά από κάμποση ώρα υπήρξε η ανάλογη συνάντηση!

Ο ανώτερος του είπε ότι ψάχνουν να βρουν στοιχεία στο διαμέρησμα του Χρήστου, αλλά θα ξέρουν μετά από δύο με τρεις μέρες...

Έφυγε με ένα πολύ παράξενο συναίσθημα, δεν του είχε φανεί αρκετό. Υπάρχουν κοντινοί άνθρωποι του Νίκου που διατρέχουν κίνδυνο και αυτή απλά προσπαθούν ψέλλιζε όλη την ώρα...

Ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο: "Πέτρο έλα γρήγορα από το νοσοκομείο... Έγινε κάτι τρομερό.. Η α..."

Η Εκδρομούλα μας...

Chapter 2 : Τρελάθηκες?

Ο Χρήστος ήταν ένα πολύ καλό παιδί, βοηθήσουμε όλο τον κόσμο, δεν είχε κάνει ποτέ κακό σε κανένα, γιατί του το κάνανε αυτό; Αγαπούσε όλο τον κόσμο σας λέω, δεν είχε εχθρούς, μόνο φίλους, αγαπητός σε όλους. Ποιός του το έκανε αυτό;

Κανείς δεν ήξερε τι να πει στην μητέρα του που έκλεγε με λίγμούς, κανείς δεν μπορούσε να την κοιτάξει κατάματα, να της πει, πως βρήκαν το παιδί της. Οι λυγμοί της σπαράζαν την ψυχή μας, και πιο πολύ τον Νίκο, ο οποίος βαθειά μέσα του πίστευε, ότι για όλα φταίει αυτός, και αυτό που τον κυνηγάει από πάντα...

Ο μόνος ήρεμος στην όλη υπόθεση ήταν ο Πέτρος, μόλις είχε βγει από το αστυνομικό τμήμα και βρήκε τον Νίκο να τον περιμένει στα σκαλιά, είχε δώσει την κατάθεση του, τι του είχε πει ο Χρήστος, τα τελευτία του λόγια, τα λίγα για την περιγραφή του δολοφόνου του.

Ώρες ώρες ο Νίκος τρόμαζε απο την συμπεριφορά του, πόσο παγερός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος, πόσο ψύχος καταφέρνει να έχει μέσα στο σώμα του; Γιατί δεν τον αγγίζει αυτή η πύρινη λέλαπα που στοιχειώνει την ζωή μας; Δεν ένιωθε τίποτα για τον Χρήστο;

Μα μην γελιόμαστε, είναι ο Πέτρος, ποτέ δεν θα σου δείξει αυτό που αισθάνεται, όλα καλά κρυμμένα στην καρδιά του , τα αφήνει να τον τρώνε...

Είναι η επιλογή του, είναι ο τρόπος ζωής του, είναι ο χαρακτήρας του. Κανείς δεν μπορεί να του αλλάξει μυαλά.

- Είσαι καλά, ρώτησε ο Νίκος...
- Ναι μια χαρά είμαι.
- Γιατί θέλαν εσένα συγκεκριμένα; Τον είδες τελευταίος;
- Όχι μωρε, μιλήσαμε στο τηλέφωνο, λίγη ώρα πριν το τραγικό...
- Και τι σου είπε;
- Τίποτα το τραγικό, ήθελε να κανονίσουμε κάτι.
- Θες να πάμε να φάμε κάτι εδώ κοντα; Το βράδυ υποσχεθήκαμε να πάμε να μαζέψουμε τα πράγματά του από το σπίτι..
- Έχω ένα ραντεβού σε λίγη ώρα, μάλλον δεν προλαβαίνω, θα τα πούμε το βράδυ...
- Καλώς, κατά τις εννιά στου Χρήστου έτσι;
- Ναι, θα είμαι εκεί... Τα λέμε
- Οκ, θα σε δω εκεί...

Μερικές φορές είναι καλύτερα να μην ξέρεις όλη την αλήθεια, είναι πιό εύκολο. Αυτό νόμιζε ο Πέτρος και θέλησε να αφήσει μακρυά τον Νίκο από αυτό.

Το βράδυ πήγαν από τον Χρήστο, ήταν πολύ παράξενα. Κανείς δεν ήθελα να δει το σπίτι του χωρίς αυτόν. Δεν ήθελαν να αγγίξουν τα πράγματά του, περιμέναν ότι θα τον βρουν εκεί...

Ο Νίκος ξεκίνησε να μαζεύει το γραφείο τόσο σαβούρα μαζεμένη, κλασσικά ο Χρήστος κρατούσε ότι βλακεία μπορούσες να φανταστείς...

- Πέτρο....
- Τι;
- Έλα να δεις...
- Τι ρε;
- Βρήκα τα άλμπουμ μας... Τσακίσου...
- Είσαι σίγουρος ότι θες να τα δούμε
- Τσακίσου και έλα ρε βλάκα, το χρωστάμε στον φίλο μας...
- Άντε πάω να φέρω μπύρες να χαζέψουμε...

Τίποτα όμως δεν διαρκεί για πάντα... Καθώς ο Πέτρος έφερνε τις μπύρες από την κουζίνα άκουσε τον Νίκο να φωνάζει:

- Δεν γίνεται, δεν μπορεί... ΠΕΤΡΟ ΑΥΤΟΣ την σκότωσε...
- Τρελάθηκες;...

THE GAME by καβούκι...

Με τις λέξεις: Αρκουδάκι, Νυχοκόπτης, Κουρτίνα, Πέρδικα, Μπάρμπεκιου, Βελάζω
προκαλώ [...] τον ΚοΖμά [...]

Όσο κουλή και αν είναι η πρόκληση, αγαπητε χαμένε, μάλλον θα απαντήσω, so here is your story:


... Πάλι κοιτάει από την κουρτίνα, γιατί ένας άνθρωπος να κοιτάει πίσω από την κουρτίνα τουλάχιστων 13, φορές την ημέρα; Κάτι θέλει να δει, κάτι τον ανυσηχεί, κάτι περιμένει...

Έγω πάλι λέω ότι κάτι φοβάται, και κοιτάσει συνεχώς από το παράθυρο... Νιώθε ενοχές για κάτι που έχει κάνει και φοβάται μήπως έχει έρθει η ώρα της πληρωμής...

Καθώς λοιπόν οι δύο επιπόλαιοι μπάτσοι, παρακολουθούσαν τον ύποπτο τους από το καμουφλαρισμένο citroen, χτύπησε το παράθυρο του αμαξιού ένα μικρό αγόρι το οποίο κρατούσε ένα μικρό αρκουδάκι, και ξεκίνησε να μιλάει στον συνοδηγό:

- Ξέρεται, σας έχει καταλάβει...
- Τί εννοείς;
- Ο κύριος που παρακολουθήτε τις τελευτίες 3 ημέρες κοιτάει πίσω από την κουρτίνα του συνέχεια για να δει αν έχετε φύγει...
- Ναι, σε ευχαριστούμε, σε παρακαλώ άσε μας να κάνουμε την δουλειά μας!
- Μάλιστα κύριε, αστυνομικέ!

- Καλά μπορείς να μου εξηγήσεις πώς μας κατάλαβε ένα παιδάκι, ηλίθιε...
- Μην ρωτάς εμένα, έσυ πήρες καφέδες και ντόνατς, πλέον ο κόσμος, ξέρει ότι έτσι γίνονται οι παρακολουθήσεις, δεν είναι χαζή ...
- Έναν λόγο δώσε μου που συνεχίζω να δουλεύω μαζί σου..
- Ο αρχηγός είναι θείος μου, και θέλεις απόσπαση για την Κοζάνη... ή κάνω λάθος;
- Αχ... Κοζάνη, πόσο θα ήθελα να ήμουν εκεί αυτό τον καιρό, να πήγαινα για κυνήγι ... Τέτοιο καιρό μάλλον εμφανίζονται οι πέρδικες... Αχ να'χαμε μία στα κάρβουνα...
-Σταμάτα μου τρέχουνε τα σάλια... Αν και να είσαι σίγουρος το μόνο που θα μπορούσες να κάνεις τώρα στην Κοζάνη είναι να ακούς τα πρόβατα να βελάζουν... Τέλως πάντων.. Τί θα κάνουμε τώρα, μας έχουν πάρει είδηση όλοι οι γείτονες...

Εκείνη την στιγμή το παιδάκι ξαναχτύπησε το παράθυρο:

- Ξέρετε, μπορείτε να έρθετε στο σπίτι μας, στην πίσω αυλή, και να παρακολουθήτε από εκεί, χωρις να σας καταλάβει, απλά ελπίζω η μαμά μου να μην έχει ανάψει το μπάρμπεκιου, γιατί το μόνο που θα φαίνεται θα είναι ο καπνός και μπριζολάκια...
- Σαν πολύ έξυπνος δεν μας το παίζεις ρε μικρέ...
- Όχι κύριε, είμαι έξυπνος...
- Και πού τα έχεις μάθει εσύ όλα αυτά τα έξυπνα σπόρε;
- Κοιτάξτε, κάθε Παρασκευή που λείπει η μητέρα μου με κρατάει ένας παπούς από απέναντι, καθώς λοιπόν είναι αποροφημένος με το να κόβει τα νύχια του μέ έναν παλίο νυχοκόπτη από το 40 , εγώ βλέπω CSI και Μπέκα... Οι σειρές που άνοιξαν τα μάτια στην αστυνομία...
- Σε παρακαλώ , σταμάτα τον μονόλογο γιατί νομίζω ότι μιλάω με την κούκλα του Τσάκι, και απλά δείξε μας το σπίτι σου...



Έτσι λοιπόν, τελειώνει ο γύρος μου, αλλά αγαπητό μου Καβούκι, τώρα θα δυσκολέψουμε και θα μπερδέψουμε το παιχνίδι...

Ο επόμενος , δηλαδή εσύ, θα πρέπει να συνεχίσεις την ιστορία, όμως με τις συγκεκριμένες λέξεις:

Περμανάντ, Άγιος Πέτρος, Στρατόπεδα Συγκέντρωσεις, Εντροπία, Σαδομαζοχισμός και Αγγαλιά...

Do not dissapoint me ...

Chapter 1 : Στο fast food!

Με κηνυγούσε σου λέω, πριν μία ώρα έτρεχα για να σωθώ, δεν ξέρω τι ήταν, σε παρακαλώ έλα τώρα, μην με κοροιδεύεις... Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια της αγαπημένης μου.

Και εγώ τί έκανα; Την έσωσα; Την άκουσα; Την πίστεψα; Την ακολουθούσε σας λέω αυτός το έκανε... Αυτός είναι... Θα σε σκοτώσω ρε , το κατάλαβες; Θα σε σκοτώσω με τα ίδια μου τε χέρια. Πως μπόρεσες και της το έκανες αυτό; Μου λες; Πως μπόρεσες;

Με μαζέξανε οι μπάτσοι μετά, δεν κατάφερα, δεν πρόλαβα να πάρω εκδίκηση για το μωρό μου...

Εγώ φταίω, γιατί να μένω πίσω πάντα; Δεν είναι δίκαιο, Μ'ακούς; Ναι εσύ εκεί πάνω, όποιος και να είσαι, ότι και να κάνεις, σε ότι και αν πρεσυεύεις. Δεν είναι ΔΙΚΑΙΟ γιατί μόνο σε εμένα, γιατί; Δεν θα αντέξω άλλο μ'ακούς; Δεν θα αντέξω άλλο, πάρε με μαζί σου τώρα , ή έστω στείλε με στην κόλαση, δεν μπορώ αυτή που ζω εδώ, όχι μακρυά τους...

Λίγα στενά πιό κάτω, δύο φίλοι τρώνε σε ένα fast-food:

- Δεν είμαστεμε τα καλά μας, πάλι στον Νίκο; Ρε μαλάκα τί έχει αυτό το παιδί;
- Τι να σου πω ρε, είναι η δεύτερη φορά που συμβαίνει...
- Το επόμενο δώρο μου θα είναι ένα σετ συνεδριών με τον καλύτερο ψυχολόγο της Αθήνας!
- Ρε κάφρε, το παιδί δεν το σκέφτεσαι καθόλου; Πρώτα όλη του η τάξη και τώρα η αρραβωνιαστικιά του... Έλεος... Τι άλλο θα τραβήξει!
- Δεν ξέρω ρε Πέτρο, περίεργα πράγματα συμβαίνουν, αν δεν το ρίξω λίγο στην πλάκα θα τρελαθώ...
- Δεν είμαστε με τα καλά μας, πάντως, λες να οι επόμενοι να είμαστε εμείς;
- Σκάσε ρε βλάκα, χτύπα ξύλο, πως σου ήρθε κάτι τέτοιο;
- Να δεν θέλει και πολύ, όσοι είναι δίπλα του πιάνουν μια καλή θέση στο Α΄ Αθηνών...
- Κανόνισε τώρα που θα έρθει να συνεχίσεις τις μαλακίες... Κανόνισε...
- Με έχεις για βλάκα ρε;
- Θες να μάθεις;
- Όχι, πάρακατω, πως να τον συνεφέρουμε; Να κανονισω να βγούμε με τίποτα φίλες μου;
- Ναι Χρηστό, αυτό που θα τον βοηθούσε τώρα, σίγουρα, θα ήταν τρεις ηλίθιες ξανθιές να συζητάνε για το cosmo... Ρε, σύνελθε!
- Οκ, θα κανονίσω για καμια πίστα!
- Ναι παραδίνομαι, η βλακία σου αγγίζει τα όρια της εξυπνάδας μου, άστο θα το χειριστώ εγώ...
- Σωθήκαμε τώρα... Να σου...
- Σκάσε έρχεται!

Το σημερινό απόγευμα είχε κάτι από την τρυφερότητα της παλιάς εποχής, καθόλου σύνεφα, μωβ ουρανός και εμείς οι τρεις μαζί να προσπαθούμενα βγάλουμε άκρη για κάτι σοβαρό, πάλι...

- Γειά σας παιδιά, τι γίνετε;
- Που είσαι ρε; Γιατί άργησες; Ρώτησε δειλά ο Πέτρος..
- Άσε τον άνθρωπο, κατευθείαν από τα μούτρα τον πήρες, κάποια δουλειά θα είχε...
- Να μωρε ήμουν με τους γονείς της και κανονίζαμε τα τελευταία για την κηδεία...
- Καλά που θα το χειριζώσουν εσύ το θέμα...
- Σκάσε ρε βλάκα, πες ρε κανένα νέο από την αστυνομία, βρήκαν τίποτα;
- Όχι, αυτός που αναγνώρισα, είχε άλλοθι, μέσα στα νεύρα μου, δεν κατάλαβα τίποτα, ήθελα τόσο πολύ να το φορτώσω σε κάποιον για να ηρεμήσω, να τον δείρω, να τον σκοτώσω, απλά για να μου φύγει... Παραλίγο να κάψω έναν άκυρο... Τι θα κάνω μου λέτε;
- Έλα ρε ηρέμησε, όλα θα πάνε καλά, θα την βρούμε την άκρη, εσύ κοίτα να ηρεμήσεις λίγο, και να ξεκουραστείς, είσαι εδώ και τρεις μέρες ξάγρυπνος... Φάε κάτι, κλείσε λίγο τα μάτια σου...
- Έχεις δίκιο ρε φίλε, αλλά δεν μπορώ, με το που κοιμηθώ την βλέπω να ζητάει βοήθεια, καινα μην κάνω πάλι τίποτα...
- Δοκίμασες κανένα ηρεμηστικό, θα σου πω εγώ αν κοιμηθείς ή όχι...
- Για πρώτη και τελυταία ίσως φορά ο βλάκας έχει δίκιο, θες να πάμε να σου πάρουμε από ένα φαρμακείο..;
- Δεν ξέρω ρε παιδιά λέτε;
- Χρήστο, κάτσε να του κάνεις λίγ παρέα, έρχομαι σε πέντε!

Τα παιδιά μου πήραν τα ηρεμηστικά, καθήσαμε λίγο ακόμα και μετά θέλησα να πάω σπίτι, δεν άντεχα άλλο, βαρεθηκα, θέλω ύπνο, ξεκούραση, ησυχία...


Την ίδια στιγμή, σε ένα άλλο μέρος της πόλης ο Χρήστος γυρνούσε από ένα μπαράκι, στα ήσυχα σοκάκια, τουν Παγκρατίου...

Έλα ρε Πέτρο, πως τον είδες;
Τι να πεις ρε, ξέρω εγώ...
Δεν νομίζω, Πέτρο, φοράει μπλε,
Πέτρο είναι ψηλός, Πέτ......

Το κινητό έπεσε στην άσφαλτο, Ο Χρήστος ήταν....

Συνεχίζεται...

Να φύγω;

Μην φύγεις...

Μην φύγεις πάλι έτσι, όπως κάθε πρωί, με αγάπη λιγοστή στην τσέπη σου.

Μην φύγεις και θυμάσαι μόνο τ'άσχημα, δεν τελειώσαμε ακόμα.

Μην φύγεις και ξεχάσεις το σχήμα που πέρνουν τα κορμιά μας όταν είμαστε αγγαλιά.

Μην φύγεις πάλι και ξεχάσεις τα ονόματα μας, πως προφέρονται μαζί.

Μην φύγεις αγάπη μου, μην νιώθεις ότι σε διώχνω, που να σου εξήγω.

Μην φύγεις πάλι, την ιστορία μας την γράψαν οι ανέμοι.

Μην φύγεις ούτε νύχτα ούτε μέρα, ξέμπαρκος θα μείνω μόνο με την κιθάρα σου.

Μην φύγεις και μάφήσεις μόνο μου μέσα στην κουβέρτα, να γυρίζω.

Μην φύγεις γιατί θα γυρίζω μόνος, στις πλατείες της ανάμνησης σου.

Κι αν φύγεις...

Κι αν φύγεις μην ξεχάσεις τ'άρωμα μου, και πόσο ταίριαζε με το δικό σου.

Κι αν γύγεις πάρε μαζί σου, στριμωγμένες αγγαλιές, σκέψεις μελαγχολικές.

Κι αν φύγεις βρες λίγο χώρο στις αποσκευές για το είδωλό μου, κοίταμε.

Κι αν φύγεις πάρε όλους τους δίσκους αγγαλιά σου, χωράνε, άκουμε.

Κι αν φύγεις τρέξε όσο μακρυά μπορείς, να μην σε προλαβαίνω, ξέχναμε.

Κι αν φύγεις, άσε εμένα να σε καθόδηγω, το κέρδισα, ναι, θυμάμαι.

Κι αν φύγεις, μην με διώξεις από το παρελθόν σου, κράτα με.

Μόνο ένα τελευταίο να σου πω και τέλειωσα με τον ουρανό μας.

Μείνε και θα δεις, τα αστέρια μας θα μάθουν να ζουν ξανά μαζί...

Σπίτι μου, σπιτάκι μου..., : )

Σπίτι μου σπιτάκι μου, και σπιτοκαλυβάκι μου...

Αλήθεια τί είναι πιο πολύτιμο από το σπίτι σου; Ποιός μπορεί να αγοράσει ένα σπίτι;

Βασικά ας το πάρουμε από την αρχή, το να μένεις σε ένα σπίτι, από μόνο του δεν λέει πολλά, το να ζεις σε ένα σπίτι, έχει σημασία.

Γενικά στην ζωή μου έχω αλλάξει πολλά σπίτια, περίπου στα 4, οπότε τώρα είμαι στο 5ο ...

Κάθε φορά που φεύγω από ένα σπίτι, θέλω να μείνω για πέντε λεπτά μόνος μου, να ανάψω ένα τσιγάρο, να θυμηθώ τις καλές και τις κακές μου στιγμές και φεύγοντας να χαράξω στο μυαλό μου ότι πρέπει να νοσταλγώ από εκεί.

Ο πιό δύσκολος αποχωρισμός ήταν από το 4ο σπίτι μου, ένα μικρό δωμάτιο στις παλιές εστίες του πολυτεχνείου, κάπου στα τρία τετεραγωνικά μέτρα μαζί με το μπαλκόνι, χωρίς καν προσωπική τουαλέτα ή ντουζ. Κι όμως όταν έφυγα λυπήθηκα τόσο πολύ γιατί εκεί μέσα έζησα μια από τις πιο σημαντικές περιδόσους της ζωης μου...

Το πιο τραγικό από όλα, το οποίο με επιμέλεια κάνω, είναι μετά την μετακόμιση να γυρίζω πίσω, αν και πιστεύω ότι δεν είμαι ο μόνος.

Με τον καιρό αποκτάς ένα δέσιμο με το σπίτι σου, γίνεσαι φίλος μαζί του, έτσι όταν έχεις ένα σημαντικό πρόβλημα ή γενικά σε βασανίζει κάτι, και θέλεις πάρα πολύ να ζητήσεις μια συμβουλή από ένα παλιό αχώριστο φίλο σου, επιστρέφεις στον τόπο του εγκλήματος..

Μην νομίζετε, μια επίσκεψη στα παλιά πάντα βοηθάει, μαθαίνεις, θυμάσαι και αυτοπροστατεύεσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό...

Κάθε γωνιά του σπιτιού σου, έχει μια δική του ανάμνηση χαραγμένη πάνω του, που μπορείς, μόνο αν εσύ το θελήσεις, να την ανακαλείς και να θυμάσαι την ιστορία του.

Θεωρώ αδίστακτους ή έστω πολύ πληγωμένους αυτούς που φεύγουν από το σπίτι τους και δεν του ρίχνουν ούτε ένα βλέφαρο κατά την αποχώρηση...

Είναι κάτι φυσικό και απόλυτα νορμάλ να δένεσαι με κάτι που για τους άλλους είναι άψυχο...

Ο προσωπικός χώρος του καθενός είναι ένα άσυλο για τον ίδιο, εκεί νιώθει απόλυτη σηγουριά, συγκέντρωση και ευχαρίστηση.

Μόνο εκεί μπορεί να δει καθαρά τον εαυτό του.

Αχχ Σπίτι μου, σπιτάκι μου, πρέπει να μάθω να σε εκτιμάω όσο με εκτιμάς και εσύ.

Tip της ημέρας: Μην σας στεναχωρεί αν καταλάβεται ότι το σπίτι σας έχει πέσει σε κατάθληψη, το μόνο που χρειάζεται είναι λίγο καθάρισμα, φρέσκο αεράκι και μπόλικο ήλιο...

Μια μέρα σαν τις άλλες...

Γλυκό συναίσθημα είναι όταν η μέρα σου τελειώνει με ένα ποτήρι ωραίο κρασί.

Το πρωί περπάτησα στον δρόμο μόνος μου με ένα ζεστό καφέ στο χέρι.

Συνάντησα τυχαία έναν καλό μου φίλο, και περπατήσαμε μαζί.

Μετά γύρισα σπίτι και έκανα μια υπέροχη μακαρονάδα με κόκκινη σάλτσα και πράσινη πιπεριά.

Μου αρέσει να τρώω μόνος μου, και να νιώθω την αντίθεση του κόκκινου και του πράσσινου στο στόμα μου.

Την μυρωδιά της όμως δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Τι και να θέλω να την ξεχωρίσω...

Έπειτα ανάγκασα το κρύο αεράκι να διαπεράσει τα ρούχα μου και το σώμα μου.

Να νιώσω ότι ζω παντού, μόνος μου και μαζί με άλλους. Να μπορώ να χαμογελώ.

Αμέσως μετά αφέθηκα στο αγαπημένο μου cinema, να με ταξιδέψει κάπου κοντά στην Νέα Υόρκη.

Μόλις τελειώσε το έργο αρκέστηκα στην ικανοποίηση μου και στα χαμόγελα των άλλων...

Καθημερινή κάθαρση αφιερωμένη σε έναν κόσμο που μπορεί να γίνει τόσο γλυκός όσο μια σοκολάτα.

Και αφού η μουσική της ταινίας συνέχιζε να παίζει μέσα στο μυαλό μου, θέλησα να συνεχίσω και εγώ.

Πήγα σε ένα μικρό μπαράκι να ακούσω μια σταγόνα ψυχής από τις χώρες που μιλάνες ακόμα ρομαντικά.

Τελικά δεν μπορώ να αποφασίσω αν η μυρωδιά του κόκκινου κρασιού ξεπερνά την δροσιά της κόκκινης μπύρας.

Και με την βοήθεια των φυσσαλίδων ταξίδεψα στο παρελθόν μου, απλά για να θυμηθώ , να νοσταλγήσω και να μάθω.

Στη συνέχεια τίποτε άλλο δεν χρειάστηκε. Την είδα και γέμισαν τα χείλη μου φρεσκάδα.

Άπλωσα το χέρι μου και αισθάνθηκα το μέλον. Ελπίδα, πληρότητα και επαφή.

Ποτέ μην ζητάς λάθος πράγματα σε λάθος χρόνο. Ζήτα απο το παρόν το παρελθόν και μετά ,πήδα στο μέλον.

Διαφορετικά η τελευταία σου γουλιά θα σε τημωρήσει και αντί για όνειρα, θα βλέπεις γεγονότα.

Απόλαυσε την κάθε στιγμή της μέρας σου, όπως την κάθε στιγμή της ζωής σου.

Ερωτεύσου εσένα, εμένα, τον κόσμο, τον ουρανό, την γεύση, το μυστήριο, το παν...!

Das Leben den Anderen!

Την φετινή χρονία ο γερμανικός κινηματογράφος κάνει επιτέλους ένα δυναμικό come-back, με την ταινία υποψήφια για Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, Οι ζωές των Άλλων.

Λίγα λόγια για την ταινία:

Η υπόθεση του λαμβάνει χώρο στην Ανατολική Γερμανία το 1984, όπου το απολυταρχικό καθεστώς και οι μυστικές υπηρεσίες την έχουν φέρει σε ένα μέγιστο σημείο παρακμής.

Σε εκείνο το σκοτεινό τοπίο ένας γερμανός αξιωματικός της Stasi, αναλαμβάνει από έναν ανώτερό του να παρακολουθήσει ένα απο τους διασημότερους τότε συγγραφής της Ανατολική Γερμανίας μαζί με την γυναίκα του διότι μια αρκετά πηγή αναφέρει ότι τα πολιτικά τουτ πιστεύω είναι υπό αμφισβήτηση. Ο κρύος, ρεαλιστής και τακτικότατος τυπολάτρης στρατιωτικός ξεκινάει την παρακολούθηση αν και τα πράγματα πηγαίνουν πολύ διαφορετικά από ότι περιμένει...

Παγωμένη και ωμή σκηνοθεσία με περίεργη εγγεφαλική μουσική υπόκρουση και ανάλογες στιγνές σκηνές, έρχονται να δέσουν και να κορυφώσουν τα πιο βασικά σημεία που πρεσβεύει αυτή την στιγμή ο ευρψπαικός κινηματογράφος: συγκίνηση, αποστροφή για το κατεσιμένο και κάθαρση.

Κύριο ζήτημα της ταινία, μπορεί και να χαρακτηριστεί ως βασικό ερώτημα είναι αν οι ανθρώποι αλλάζουν και τι καταφέρνουν με αυτό.

Πολλά τα δηδάγματα, πολλά τα ερωτήματα αλλά και εξίσου πολλές απαντήσεις και βάσεις για σοβαρές συζητήσεις για το μυαλό σας και μόνο.

Αξίζει να την δείτε... :)

Ιστορικά στοιχεία:

Η Ανατολική Γερμανία γνωστή τότε με το όνομα Λαική Δημοκρατία της Γερμανίας ιδρύεται στις 7 Οκτώβρη του1949 στην σοβιετική ζώνη. Μεγάλες εκτάσεις (της ανατολής) του πρώην Γερμανικού Ράιχ παραχωρούνται στις γειτονικές χώρες. Ο "ψυχρός πόλεμος" μεταξύ ανατολής και δύσεως χωρίζει την κεντρική Ευρώπη, συμπεριλαμβάνοντας τα δύο γερμανικά κράτη με το λεγόμενο "σιδηρούν παραπέτασμα", σε απλά ελληνικά το Τείχος του Βερολίνου.

Κατα την διάρκεια ζωής της Ανατολικής Γερμανία ζει και βασιλεύει η Stasi, "η ασπίδα του κράτους" που φροντίζει να συμορφώνει όλους αυτούς που θέλουν να επαναστατήσουν. Φακελώνει και βασανίζει χωρίς ιδιαίτερο προβληματιμό. Οι παρακολουθήσεις αποτελουν βασικό της "χόμπυ"

Στις 3 Οκτώβρη 1990 πραματοποιείται η προσχώρηση της Ανατολικής Γερμανίας στο δυτικό κράτος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας. Οι δυνάμεις κατοχής του Β' παγμόσμιου πολέμου εγκαταλείπουν την χώρα, που σημαίνει για την Γερμανία την επανόρθωση της ανεξαρτησίας της.

Το 1995 με απόφαση της Γερμανίας ανοίγουν όλου οι φάκελοι της Stasi στο κοινό, έτσι ο καθένας μπορεί να μάθει και να δει τον φάκελο του με ότι καταχωρήσεις έχουν γίνει για τον ίδιο και την οικογένεια του. Στον φάκελο υπάρχουν και τα ονόματα των πρακτόρων της υπηρεσίας καθώς και ποίοι από αυτούς σε έχουν καταδώσει...

Το παράδοξο στην ολή ιστορία είναι ένα θέμα του BBC , το οποίο ισχυρίζεται ότι πολλοί φάκελοι έχουν πάει στα αρχεία της CIA. Έτσι το 2000 οι φάκελοι επιστρέφουν, αλλά όχοι όλοι.

Συντελεστές:

Σκηνοθετεί και γράφει ο Florian Henckel Donnersmarck, με βασικό πρωταγωνιστή τον Ulrich Muke ο οποίος έχει παίξει και στο Amen του Κώστα Γαβρά. Επίσης παίζουν και οι Martina Gedeck, Sebastian Koch.

Χρήσιμα link για την ταινία:

http://www.imdb.com/title/tt0405094/

Επίσης για την Stasi και την δράση της:

http://en.wikipedia.org/wiki/Stasi

Not in Portland, but finally Lost.

Ναι, φυσικά και αναφέρομαι στην γνωστή σειρά Lost και στο νέο επεισόδιο το οπόιο έρχεται την Τεταρτη 7/2 στις 22:00, μόνο από το abc.

Η αναμονή ξεκίνησε από τον Νοέμβρη όπου διακόπηκε στις 8 ου μηνός για να έρθει τον Φλεβάρη.

Πραγματικά είναι δύσκολο να τραβήξεις μια σειρά τόσο πυκνή από σεναριακή άποψη, και να την κάνεις να εχει ενδιαφέρον ακόμα και στον τρίτο της κύκλο.

Πάντως έχουμε να αντιμετωπίσουμε μία πολύ ταλαντούχα ομάδα παραγωγής, πλην του σεναριογράφου η συγκεκριμένη δημιούργησε το Alias το οποίο στους τελευταίους κύκλους του και πλάτιασε και απογοήτευσε, κάτι που δεν θέλουν με τίποτα να γίνει στο νέο τους διαμάντι, ή καλύτερα χρυσορυχείο...

Έτσι και ενώ έχουμε μείνει σε ένα σημείο με την αγωνία στο κατακόρυφο, τον "πιο καυτό" έρωτα να ανοίγει επιτέλους τα φτερά του, νέα μυστήρια να κάνουν την εμφάνηση τους και τα προηγούμενα να μένουν αναπάντητα , πολλά ακόμα από τον πρώτο κύκλο, το Lost επιστρέφει για να μας δώσει απαντήσεις...

Το μόνο που με ανησυχεί είναι ότι έβλεπα τις συνεντεύξεις τον συντελεστών και έλεγαν ότι η σειρά δημιουργήθηκε με πλάνο 6 χρόνων για να ολοκληρωθεί... poor funZ!

Τώρα για τους υπόλοιπους οι οποίοι δεν έxουν δει καθόλου την σειρά προτείνω ένα πράγμα και μοναδικά: Δείτε ΝΕΤ, νοικιάστε το σε DVD, καταβάστε ή στην τελική με οποιονδήποτε τρόπο δείτε το...

Φυσικά αν δεν αντέχετε την αγωνία, απλά περιμένετε να τελειώσει και απλά θα έχετε χάσει αυτό το φαινόμενο που λέγεται L O S T

Here is a clue!

Η ομορφότερη μέρα στην ζωή σου, την οποία και φυσικά ο καθένας μας την αγνοεί, έρχεται εκεί που δεν την περιμένεις, την ζεις όπως κάθε κανονική σου μέρα και όταν καταλάβεις ότι αυτή ήταν την νοσταλγείς για όλο το υπόλοιπο της ζωής σου...

Υπογραφή: madsemfe, ο Μανιοκαταθληπτικός!

Η ομορφότερη μέρα της ζωής σου απλά δεν έρχεται ποτέ πολύ απλά , διότι δεν υπάρχει! Κάθε μέρα είναι είναι η καλύτερη της ζωής και πρέπει να την ζεις με αυτό τον ξεχωριστό καθημερινό σου τρόπο...

Υπογραφή: madsemfe, ο Καρα-Αισιόδοξος!


Το παραπάνω παράδειγμα αποτελεί κλασσικό παράδειγμα σχιζοφρένειας, μην εκπλαγείτε όταν το διαπιστώσετε στον εαυτό σας.

Δεν είναι ανάγκη να πάτε να κλειστείτε σε κάποιο νοσοκομείο, ούτε χρειάζεται να την βγάλετε όλο τον χειμώνα βλέποντας Αυπνίες!

Απλά τα χρόνια περνάνε και όλοι αλλάζουμε, ακόμα και εμείς που εύκολα παρατηρούμε τις αλλαγές στους άλλους.

Κανείς μας δεν το ζήτησε και κανείς δεν το κατάφερε να μείνει σταθερός...

Φυσικά δεν μιλάμε για πολύ βασικά πράγματα όπως ας πούμε ότι οι Δύο Ξένοι είναι το καλύτερο σίριαλ ever που πέρασε από την ελληνική τηλεόραση, ούτε ότι ο ΠΑΟΚ δεν θα πάρει ποτέ πρωτάθλημα, ούτε ότι η Άντζελα έχει κόρη που αύριο μεθαύριο ίσως καταφέρει να γίνει λιγότερο σούργελο απο την μαμά της... Όχι για καμία από τις παραπάνω σταθερές ελληνικές αξίες...

Το θέμα αλλάζει στα μάτια μας, στον τρόπο που καθημερινά βλέπουμε την ζωή μας, το χούμορ μας, τους φίλους μας, τον έρωτα και κάθετι που βιώνεται από μέσα προς τα έξω!

Για να το καταλάβεται απλά δείτε ένα friendly-video που έιχατε γυρίσει παλιά(ή ένα επεισόδειο από τον πρώτο και από τον δέκατο κύκλο Friends), ορκίζομαι ότι δεν πιάνει με τις φωτογραφίες, το πολύ πολύ να σχολιάσετε το κακόγουστο ντύσιμο του κολλητού σας πριν σας γνωρίσει...

Αλήθεια ορκίζομαι ότι δεν έχω αλλάξει δραματικά, κάτι που δεν ισχύει για τα όρια μου, την σκέψη μου, το χαμόγελό μου, την μελαγχολία μου και τα τσιγάρα μου!

Αν κάποια στιγμή κοιτάξετε μπροστά σε έναν καθρεύτη, και εκείνη την στιγμή δεν βιάζεστε να βάλετε jel ή make-up, ρωτήστε τον εαυτό σας τι πραγματικά άλλαξε πάνω σας ή μαλλον μέσα σας και γιατί...

( Το παραπάνω αναφέρεται μόνο σε άτομα που έχουν σώας τα φρένας, δεν ευθήνομαι για τις συνέπειες που μπορέι να έχει το παρών κείμενο σε τσαντάκιδες, δολοφόνους και συνδικαλιστές.

Ευχαριστώ)