Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2007

"Βυθός"

"Πολλές φορές επιλέγουμε να κάνουμε την ζωή μας δύσκολη, χωρίς καν να το ξέρουμε, θέλουμε να καταστρέφουμε όποια ευτυχία αγγίζουμε και δεν τολμάμε ούτε καν να πούμε αυτά που σκεφτόμαστε...

Πέρασαν μέρες, χωρίς να στο πω
Το σ' αγαπώ δυο μόνο λέξεις

Πολλές φορές θέλουμε μόνοι μας να διώχνουμε τους άλλους μακρυά μας, ποίος μας έδωσε αυτό το δικάιωμα; Κανένας! Απλά ελπίζουμε πως στερόντας απ'τον άλλον την αγάπη μας του κάνουμε πιο εύκολη την αποχώρηση... Πόσο λάθος κάνουμε...


Αγάπη μου πως θα μ' αντέξεις
Είμαι παράξενο παιδί σκοτεινό

Κι ενώ μας δείχουν πόσο μας αγαπάνε, τόσο τους τραβάμε μακρυά και τους διώχνουμε, λες και αυτοί δεν μπορούν να διαλέξουν, ορίζουμε τα πάντα οι αδιόρθωτοι! Μας καταλαβαίνω γιατί κανένας μας δεν μας καταλαβαίνει.... Σκοτεινά παιδιά που μεγαλώνουν μόνα τους και νιώθουν οικία μόνο στο δικό τους σκοτάδι...

Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δω
Κι αν σε πεθύμησα δεν ξέρεις
Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις
Στο είχα πει ένα πρωί βροχερό

Και εκεί που νιώθουμε κοντά με τον άλλον και ζούμε στιγμές ευτυχίας, αυτός μας τραβάει απο το σκοτάδι μας και αμς ξεβολεύει, παραβιάζει τα συονορά μας, μας κάνει να βγούμε απ'τα νερά μας και δεν σέβεται τίποτα, το κατάλαβε άραγε;;

Πανικός στον ορίζοντα, δεν καταφέρνουμε να ελέγφουμε τον εαυτό μας, ρίχνουμε την μια σφαίρα πίσω από την άλλη και ξανανοίγουμε τα κενά μας μόνοι μας!

Τίποτα δεν ας διαπερνάει πια, κι ας υποφέρουμε κρυμμένοι στην δική μας αγγαλιά ελπίζωντας πως ο αλλός θα μας συγγχωρέσει και θα έχει την δύναμη να μας βγάλει με το ζόρι από το σκοτάδι, κρίμα που τους κουράζουμε πολύ!

Θα σβήσω το φως κι όσα δεν σου 'χω χαρίσει
Σε ένα χάδι θα σου τα δώσω
Κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω
Μες του μυαλού μου το μαύρο βυθό

Κι έτσι αγάπη μου το κατάφερα πάλι σε πλήγωσα, σ'έδιωξα μακρυά μου επιτέλους, δεν θα σε πονέσω πιο μετά, θα είμαι μόνος μου και θα κλαίω για όλες τι στιγμές που περάσαμε μαζί, και θα με λυπάμαι για μια ζωή για τις στιγμές που χάσαμε εξαιτίας μου, μου αξίζουν τα χειρότερα...

Γιατί μες στ' όνειρο μόνος ζω

Δεν ξέρω αν μου αρκεί, να συμπληρώνω το κενό μου με το κενό τις παρουσίας σου αλλά μου αρκεί, πάντα μόνος μου επιβίωνα δεν έμαθα να ζητάω βοήθεια από τον άλλον...

Στα σοβαρά μην με παίρνεις είν' το μυαλό μου θολό
Είναι κι ο κόσμος μου αστείος
Κι όταν με βαρεθείς τελείως
Ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες

Φυσικά κι εσύ γταις περισσότερο, γιατί εσύ με άφησες να σ'αφήσω, δεν προσπάθησες, ήθελες κάτι σαν κι εμένα αλλά δεν σου αρέσουν τα ελλατώματα μου, αλλά έτσι γεννήθηκα, θολές οι σκέψεις μου και βαρετές, φύγε κι άσε με μόνο μου μαζί σου...

Κι εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο
Και κάποιο στίχο που σου μοιάζει
Κοιτάζω έξω και χαράζει
Έγινε το αύριο πάλι χθες

ΑΝ και πρέπει να ξέρεις ότι εγώ δεν αγάπησα εσένα, αγάπησα την περίοδο που ήμασταν μαζί, τα τραγούδια που μου την θυμίζουν τις αναμνήσεις που με καίνε, τίποτα δεν με αγγίζει από εσένα, μόνο που να , δεν ξέρω πως να το πω, τώρα που σε βλέπω να φεύγεις μακρυα μου νομίζω ότι γυρνώ πάλι πρώτα, τότε που δεν ήξερα πως να αγαπάω με όλη την ψυχή μου, αγάπη μου μην φεύγεις μην με ακούς όταν σε διώχνω, ξέρεις ότι σ'αγαπάω...

Θα σβήσω το φως κι όσα δεν σου 'χω χαρίσει
Σε ένα χάδι θα σου τα δώσω
Κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω
Μες του μυαλού μου το μαύρο βυθό


Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
Και 'γω πιο μόνος και από μένα
Μες σε δωμάτια κλεισμένα
Το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ
Γιατί μες στ' όνειρο μόνος ζω


Μην φύγεις, μην..."


"Ο τρόπος που είανι γραμμένο το post, είανι καθαρά εμπνευσμένο από την Gerorgia, Στην πόλη των τρελών, που θα την βρίτε στο πλάι του κειμένου, σ'ευχαριστούμε"

Πληροφορίες