Τρίτη 1 Μαΐου 2007

Λυρικοί Χλευασμοί...


Τίποτα δεν άλλαξε ακόμα, μονο η ανάσα σου έφυγε στον άνεμο!

Προσπαθώ και τραβάω την ματιά μου απ' το ρολόι σου, τον χρόνο να κρατήσω....

Κι έπειτα σέρνω άλογα στης νιότης τα χωράφια που σαν τον ήχο σου ακούνε, θυμούνται και ξεφέυγουν.

Και από τα μύρια, χείριστα, που σού τυχαν να πάθεις, το πιό γλυκό σου γύρισε ο έρωτας μαχαίρι.



Σαν πας να πιεις από το ποτό, σπάει το τζάμι ευθεία, και μια του άκρη διαπερνά την τρύπια σου μανία.

Και σαν μαχαίρι διαπερνά, ο χρόνος τ' όνειρο σου, τις φλέβες σου δεν τις περνά μονάχα το ατσάλι.

Σαν πέτρα έγινε σκληρή τώρα πια η καρδιά σου, ύφαλος στον
ωκεανό, μονάχη η καρδιά σου.



Κι όπως τα πλήκτρα μου χτυπώ, δεν παίζω πια το πιάνο, μονάχα εσένα σκέφτομαι κι έυχομαι να πεθάνω.

Τι ώρα ετούτη έρωτα, δεν την θυμάσε άλλο, η λύθη είναι το πιο κακό, της νιότης, δίχως άλλο.

Φευγουν οι στίχοι, μουσική, θεριεύει το αυτί σου, θέλεις να τρέξεις να σωθείς πιο πέρα απ' τη ζωή σου.




Μονάχα ο κρίνος έμεινε να σου χαμογελάει, τίποτα δεν θυμίζει πια, την πόρτα ποιός χτυπάει.

Κι ας πέσουνε οι ουρανοί, με ματωμένα χιόνια, βροχή θα γίνεις κοφτερή και θα ξεχνάς ακόμα.

Την πρώτη εκείνη την στιγμή που θα θελες να ζήσες, μόνη σου πάντα θα γυρνάς και θα με νοσταλγήσεις!



Με τι θες πια να πιστείς, πως δεν θα συγχωρήσεις, εκείνον που σου έδειξε πως πρέπει ν' αγαπήσεις...

2 σχόλια:

Γεωργία είπε...

Πες μου ότι είναι δικό σου αυτό να τρελαθώ...Είναι υπέροχο!!

Γεωργία είπε...

Χαμένο κορμί, έχεις πρόσκληση για τις 29 ερωτήσεις του Προυστ...Πάρε τη συνέντευξη του εαυτού σου κι εσύ ψωνάρα...Δες στο Blog μου για λεπτομέρειες.

Πληροφορίες