Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2007

Chapter 1 : Στο fast food!

Με κηνυγούσε σου λέω, πριν μία ώρα έτρεχα για να σωθώ, δεν ξέρω τι ήταν, σε παρακαλώ έλα τώρα, μην με κοροιδεύεις... Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια της αγαπημένης μου.

Και εγώ τί έκανα; Την έσωσα; Την άκουσα; Την πίστεψα; Την ακολουθούσε σας λέω αυτός το έκανε... Αυτός είναι... Θα σε σκοτώσω ρε , το κατάλαβες; Θα σε σκοτώσω με τα ίδια μου τε χέρια. Πως μπόρεσες και της το έκανες αυτό; Μου λες; Πως μπόρεσες;

Με μαζέξανε οι μπάτσοι μετά, δεν κατάφερα, δεν πρόλαβα να πάρω εκδίκηση για το μωρό μου...

Εγώ φταίω, γιατί να μένω πίσω πάντα; Δεν είναι δίκαιο, Μ'ακούς; Ναι εσύ εκεί πάνω, όποιος και να είσαι, ότι και να κάνεις, σε ότι και αν πρεσυεύεις. Δεν είναι ΔΙΚΑΙΟ γιατί μόνο σε εμένα, γιατί; Δεν θα αντέξω άλλο μ'ακούς; Δεν θα αντέξω άλλο, πάρε με μαζί σου τώρα , ή έστω στείλε με στην κόλαση, δεν μπορώ αυτή που ζω εδώ, όχι μακρυά τους...

Λίγα στενά πιό κάτω, δύο φίλοι τρώνε σε ένα fast-food:

- Δεν είμαστεμε τα καλά μας, πάλι στον Νίκο; Ρε μαλάκα τί έχει αυτό το παιδί;
- Τι να σου πω ρε, είναι η δεύτερη φορά που συμβαίνει...
- Το επόμενο δώρο μου θα είναι ένα σετ συνεδριών με τον καλύτερο ψυχολόγο της Αθήνας!
- Ρε κάφρε, το παιδί δεν το σκέφτεσαι καθόλου; Πρώτα όλη του η τάξη και τώρα η αρραβωνιαστικιά του... Έλεος... Τι άλλο θα τραβήξει!
- Δεν ξέρω ρε Πέτρο, περίεργα πράγματα συμβαίνουν, αν δεν το ρίξω λίγο στην πλάκα θα τρελαθώ...
- Δεν είμαστε με τα καλά μας, πάντως, λες να οι επόμενοι να είμαστε εμείς;
- Σκάσε ρε βλάκα, χτύπα ξύλο, πως σου ήρθε κάτι τέτοιο;
- Να δεν θέλει και πολύ, όσοι είναι δίπλα του πιάνουν μια καλή θέση στο Α΄ Αθηνών...
- Κανόνισε τώρα που θα έρθει να συνεχίσεις τις μαλακίες... Κανόνισε...
- Με έχεις για βλάκα ρε;
- Θες να μάθεις;
- Όχι, πάρακατω, πως να τον συνεφέρουμε; Να κανονισω να βγούμε με τίποτα φίλες μου;
- Ναι Χρηστό, αυτό που θα τον βοηθούσε τώρα, σίγουρα, θα ήταν τρεις ηλίθιες ξανθιές να συζητάνε για το cosmo... Ρε, σύνελθε!
- Οκ, θα κανονίσω για καμια πίστα!
- Ναι παραδίνομαι, η βλακία σου αγγίζει τα όρια της εξυπνάδας μου, άστο θα το χειριστώ εγώ...
- Σωθήκαμε τώρα... Να σου...
- Σκάσε έρχεται!

Το σημερινό απόγευμα είχε κάτι από την τρυφερότητα της παλιάς εποχής, καθόλου σύνεφα, μωβ ουρανός και εμείς οι τρεις μαζί να προσπαθούμενα βγάλουμε άκρη για κάτι σοβαρό, πάλι...

- Γειά σας παιδιά, τι γίνετε;
- Που είσαι ρε; Γιατί άργησες; Ρώτησε δειλά ο Πέτρος..
- Άσε τον άνθρωπο, κατευθείαν από τα μούτρα τον πήρες, κάποια δουλειά θα είχε...
- Να μωρε ήμουν με τους γονείς της και κανονίζαμε τα τελευταία για την κηδεία...
- Καλά που θα το χειριζώσουν εσύ το θέμα...
- Σκάσε ρε βλάκα, πες ρε κανένα νέο από την αστυνομία, βρήκαν τίποτα;
- Όχι, αυτός που αναγνώρισα, είχε άλλοθι, μέσα στα νεύρα μου, δεν κατάλαβα τίποτα, ήθελα τόσο πολύ να το φορτώσω σε κάποιον για να ηρεμήσω, να τον δείρω, να τον σκοτώσω, απλά για να μου φύγει... Παραλίγο να κάψω έναν άκυρο... Τι θα κάνω μου λέτε;
- Έλα ρε ηρέμησε, όλα θα πάνε καλά, θα την βρούμε την άκρη, εσύ κοίτα να ηρεμήσεις λίγο, και να ξεκουραστείς, είσαι εδώ και τρεις μέρες ξάγρυπνος... Φάε κάτι, κλείσε λίγο τα μάτια σου...
- Έχεις δίκιο ρε φίλε, αλλά δεν μπορώ, με το που κοιμηθώ την βλέπω να ζητάει βοήθεια, καινα μην κάνω πάλι τίποτα...
- Δοκίμασες κανένα ηρεμηστικό, θα σου πω εγώ αν κοιμηθείς ή όχι...
- Για πρώτη και τελυταία ίσως φορά ο βλάκας έχει δίκιο, θες να πάμε να σου πάρουμε από ένα φαρμακείο..;
- Δεν ξέρω ρε παιδιά λέτε;
- Χρήστο, κάτσε να του κάνεις λίγ παρέα, έρχομαι σε πέντε!

Τα παιδιά μου πήραν τα ηρεμηστικά, καθήσαμε λίγο ακόμα και μετά θέλησα να πάω σπίτι, δεν άντεχα άλλο, βαρεθηκα, θέλω ύπνο, ξεκούραση, ησυχία...


Την ίδια στιγμή, σε ένα άλλο μέρος της πόλης ο Χρήστος γυρνούσε από ένα μπαράκι, στα ήσυχα σοκάκια, τουν Παγκρατίου...

Έλα ρε Πέτρο, πως τον είδες;
Τι να πεις ρε, ξέρω εγώ...
Δεν νομίζω, Πέτρο, φοράει μπλε,
Πέτρο είναι ψηλός, Πέτ......

Το κινητό έπεσε στην άσφαλτο, Ο Χρήστος ήταν....

Συνεχίζεται...

Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2007

Να φύγω;

Μην φύγεις...

Μην φύγεις πάλι έτσι, όπως κάθε πρωί, με αγάπη λιγοστή στην τσέπη σου.

Μην φύγεις και θυμάσαι μόνο τ'άσχημα, δεν τελειώσαμε ακόμα.

Μην φύγεις και ξεχάσεις το σχήμα που πέρνουν τα κορμιά μας όταν είμαστε αγγαλιά.

Μην φύγεις πάλι και ξεχάσεις τα ονόματα μας, πως προφέρονται μαζί.

Μην φύγεις αγάπη μου, μην νιώθεις ότι σε διώχνω, που να σου εξήγω.

Μην φύγεις πάλι, την ιστορία μας την γράψαν οι ανέμοι.

Μην φύγεις ούτε νύχτα ούτε μέρα, ξέμπαρκος θα μείνω μόνο με την κιθάρα σου.

Μην φύγεις και μάφήσεις μόνο μου μέσα στην κουβέρτα, να γυρίζω.

Μην φύγεις γιατί θα γυρίζω μόνος, στις πλατείες της ανάμνησης σου.

Κι αν φύγεις...

Κι αν φύγεις μην ξεχάσεις τ'άρωμα μου, και πόσο ταίριαζε με το δικό σου.

Κι αν γύγεις πάρε μαζί σου, στριμωγμένες αγγαλιές, σκέψεις μελαγχολικές.

Κι αν φύγεις βρες λίγο χώρο στις αποσκευές για το είδωλό μου, κοίταμε.

Κι αν φύγεις πάρε όλους τους δίσκους αγγαλιά σου, χωράνε, άκουμε.

Κι αν φύγεις τρέξε όσο μακρυά μπορείς, να μην σε προλαβαίνω, ξέχναμε.

Κι αν φύγεις, άσε εμένα να σε καθόδηγω, το κέρδισα, ναι, θυμάμαι.

Κι αν φύγεις, μην με διώξεις από το παρελθόν σου, κράτα με.

Μόνο ένα τελευταίο να σου πω και τέλειωσα με τον ουρανό μας.

Μείνε και θα δεις, τα αστέρια μας θα μάθουν να ζουν ξανά μαζί...

Κυριακή 4 Φεβρουαρίου 2007

Σπίτι μου, σπιτάκι μου..., : )

Σπίτι μου σπιτάκι μου, και σπιτοκαλυβάκι μου...

Αλήθεια τί είναι πιο πολύτιμο από το σπίτι σου; Ποιός μπορεί να αγοράσει ένα σπίτι;

Βασικά ας το πάρουμε από την αρχή, το να μένεις σε ένα σπίτι, από μόνο του δεν λέει πολλά, το να ζεις σε ένα σπίτι, έχει σημασία.

Γενικά στην ζωή μου έχω αλλάξει πολλά σπίτια, περίπου στα 4, οπότε τώρα είμαι στο 5ο ...

Κάθε φορά που φεύγω από ένα σπίτι, θέλω να μείνω για πέντε λεπτά μόνος μου, να ανάψω ένα τσιγάρο, να θυμηθώ τις καλές και τις κακές μου στιγμές και φεύγοντας να χαράξω στο μυαλό μου ότι πρέπει να νοσταλγώ από εκεί.

Ο πιό δύσκολος αποχωρισμός ήταν από το 4ο σπίτι μου, ένα μικρό δωμάτιο στις παλιές εστίες του πολυτεχνείου, κάπου στα τρία τετεραγωνικά μέτρα μαζί με το μπαλκόνι, χωρίς καν προσωπική τουαλέτα ή ντουζ. Κι όμως όταν έφυγα λυπήθηκα τόσο πολύ γιατί εκεί μέσα έζησα μια από τις πιο σημαντικές περιδόσους της ζωης μου...

Το πιο τραγικό από όλα, το οποίο με επιμέλεια κάνω, είναι μετά την μετακόμιση να γυρίζω πίσω, αν και πιστεύω ότι δεν είμαι ο μόνος.

Με τον καιρό αποκτάς ένα δέσιμο με το σπίτι σου, γίνεσαι φίλος μαζί του, έτσι όταν έχεις ένα σημαντικό πρόβλημα ή γενικά σε βασανίζει κάτι, και θέλεις πάρα πολύ να ζητήσεις μια συμβουλή από ένα παλιό αχώριστο φίλο σου, επιστρέφεις στον τόπο του εγκλήματος..

Μην νομίζετε, μια επίσκεψη στα παλιά πάντα βοηθάει, μαθαίνεις, θυμάσαι και αυτοπροστατεύεσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό...

Κάθε γωνιά του σπιτιού σου, έχει μια δική του ανάμνηση χαραγμένη πάνω του, που μπορείς, μόνο αν εσύ το θελήσεις, να την ανακαλείς και να θυμάσαι την ιστορία του.

Θεωρώ αδίστακτους ή έστω πολύ πληγωμένους αυτούς που φεύγουν από το σπίτι τους και δεν του ρίχνουν ούτε ένα βλέφαρο κατά την αποχώρηση...

Είναι κάτι φυσικό και απόλυτα νορμάλ να δένεσαι με κάτι που για τους άλλους είναι άψυχο...

Ο προσωπικός χώρος του καθενός είναι ένα άσυλο για τον ίδιο, εκεί νιώθει απόλυτη σηγουριά, συγκέντρωση και ευχαρίστηση.

Μόνο εκεί μπορεί να δει καθαρά τον εαυτό του.

Αχχ Σπίτι μου, σπιτάκι μου, πρέπει να μάθω να σε εκτιμάω όσο με εκτιμάς και εσύ.

Tip της ημέρας: Μην σας στεναχωρεί αν καταλάβεται ότι το σπίτι σας έχει πέσει σε κατάθληψη, το μόνο που χρειάζεται είναι λίγο καθάρισμα, φρέσκο αεράκι και μπόλικο ήλιο...

Σάββατο 3 Φεβρουαρίου 2007

Μια μέρα σαν τις άλλες...

Γλυκό συναίσθημα είναι όταν η μέρα σου τελειώνει με ένα ποτήρι ωραίο κρασί.

Το πρωί περπάτησα στον δρόμο μόνος μου με ένα ζεστό καφέ στο χέρι.

Συνάντησα τυχαία έναν καλό μου φίλο, και περπατήσαμε μαζί.

Μετά γύρισα σπίτι και έκανα μια υπέροχη μακαρονάδα με κόκκινη σάλτσα και πράσινη πιπεριά.

Μου αρέσει να τρώω μόνος μου, και να νιώθω την αντίθεση του κόκκινου και του πράσσινου στο στόμα μου.

Την μυρωδιά της όμως δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Τι και να θέλω να την ξεχωρίσω...

Έπειτα ανάγκασα το κρύο αεράκι να διαπεράσει τα ρούχα μου και το σώμα μου.

Να νιώσω ότι ζω παντού, μόνος μου και μαζί με άλλους. Να μπορώ να χαμογελώ.

Αμέσως μετά αφέθηκα στο αγαπημένο μου cinema, να με ταξιδέψει κάπου κοντά στην Νέα Υόρκη.

Μόλις τελειώσε το έργο αρκέστηκα στην ικανοποίηση μου και στα χαμόγελα των άλλων...

Καθημερινή κάθαρση αφιερωμένη σε έναν κόσμο που μπορεί να γίνει τόσο γλυκός όσο μια σοκολάτα.

Και αφού η μουσική της ταινίας συνέχιζε να παίζει μέσα στο μυαλό μου, θέλησα να συνεχίσω και εγώ.

Πήγα σε ένα μικρό μπαράκι να ακούσω μια σταγόνα ψυχής από τις χώρες που μιλάνες ακόμα ρομαντικά.

Τελικά δεν μπορώ να αποφασίσω αν η μυρωδιά του κόκκινου κρασιού ξεπερνά την δροσιά της κόκκινης μπύρας.

Και με την βοήθεια των φυσσαλίδων ταξίδεψα στο παρελθόν μου, απλά για να θυμηθώ , να νοσταλγήσω και να μάθω.

Στη συνέχεια τίποτε άλλο δεν χρειάστηκε. Την είδα και γέμισαν τα χείλη μου φρεσκάδα.

Άπλωσα το χέρι μου και αισθάνθηκα το μέλον. Ελπίδα, πληρότητα και επαφή.

Ποτέ μην ζητάς λάθος πράγματα σε λάθος χρόνο. Ζήτα απο το παρόν το παρελθόν και μετά ,πήδα στο μέλον.

Διαφορετικά η τελευταία σου γουλιά θα σε τημωρήσει και αντί για όνειρα, θα βλέπεις γεγονότα.

Απόλαυσε την κάθε στιγμή της μέρας σου, όπως την κάθε στιγμή της ζωής σου.

Ερωτεύσου εσένα, εμένα, τον κόσμο, τον ουρανό, την γεύση, το μυστήριο, το παν...!

Das Leben den Anderen!

Την φετινή χρονία ο γερμανικός κινηματογράφος κάνει επιτέλους ένα δυναμικό come-back, με την ταινία υποψήφια για Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, Οι ζωές των Άλλων.

Λίγα λόγια για την ταινία:

Η υπόθεση του λαμβάνει χώρο στην Ανατολική Γερμανία το 1984, όπου το απολυταρχικό καθεστώς και οι μυστικές υπηρεσίες την έχουν φέρει σε ένα μέγιστο σημείο παρακμής.

Σε εκείνο το σκοτεινό τοπίο ένας γερμανός αξιωματικός της Stasi, αναλαμβάνει από έναν ανώτερό του να παρακολουθήσει ένα απο τους διασημότερους τότε συγγραφής της Ανατολική Γερμανίας μαζί με την γυναίκα του διότι μια αρκετά πηγή αναφέρει ότι τα πολιτικά τουτ πιστεύω είναι υπό αμφισβήτηση. Ο κρύος, ρεαλιστής και τακτικότατος τυπολάτρης στρατιωτικός ξεκινάει την παρακολούθηση αν και τα πράγματα πηγαίνουν πολύ διαφορετικά από ότι περιμένει...

Παγωμένη και ωμή σκηνοθεσία με περίεργη εγγεφαλική μουσική υπόκρουση και ανάλογες στιγνές σκηνές, έρχονται να δέσουν και να κορυφώσουν τα πιο βασικά σημεία που πρεσβεύει αυτή την στιγμή ο ευρψπαικός κινηματογράφος: συγκίνηση, αποστροφή για το κατεσιμένο και κάθαρση.

Κύριο ζήτημα της ταινία, μπορεί και να χαρακτηριστεί ως βασικό ερώτημα είναι αν οι ανθρώποι αλλάζουν και τι καταφέρνουν με αυτό.

Πολλά τα δηδάγματα, πολλά τα ερωτήματα αλλά και εξίσου πολλές απαντήσεις και βάσεις για σοβαρές συζητήσεις για το μυαλό σας και μόνο.

Αξίζει να την δείτε... :)

Ιστορικά στοιχεία:

Η Ανατολική Γερμανία γνωστή τότε με το όνομα Λαική Δημοκρατία της Γερμανίας ιδρύεται στις 7 Οκτώβρη του1949 στην σοβιετική ζώνη. Μεγάλες εκτάσεις (της ανατολής) του πρώην Γερμανικού Ράιχ παραχωρούνται στις γειτονικές χώρες. Ο "ψυχρός πόλεμος" μεταξύ ανατολής και δύσεως χωρίζει την κεντρική Ευρώπη, συμπεριλαμβάνοντας τα δύο γερμανικά κράτη με το λεγόμενο "σιδηρούν παραπέτασμα", σε απλά ελληνικά το Τείχος του Βερολίνου.

Κατα την διάρκεια ζωής της Ανατολικής Γερμανία ζει και βασιλεύει η Stasi, "η ασπίδα του κράτους" που φροντίζει να συμορφώνει όλους αυτούς που θέλουν να επαναστατήσουν. Φακελώνει και βασανίζει χωρίς ιδιαίτερο προβληματιμό. Οι παρακολουθήσεις αποτελουν βασικό της "χόμπυ"

Στις 3 Οκτώβρη 1990 πραματοποιείται η προσχώρηση της Ανατολικής Γερμανίας στο δυτικό κράτος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας. Οι δυνάμεις κατοχής του Β' παγμόσμιου πολέμου εγκαταλείπουν την χώρα, που σημαίνει για την Γερμανία την επανόρθωση της ανεξαρτησίας της.

Το 1995 με απόφαση της Γερμανίας ανοίγουν όλου οι φάκελοι της Stasi στο κοινό, έτσι ο καθένας μπορεί να μάθει και να δει τον φάκελο του με ότι καταχωρήσεις έχουν γίνει για τον ίδιο και την οικογένεια του. Στον φάκελο υπάρχουν και τα ονόματα των πρακτόρων της υπηρεσίας καθώς και ποίοι από αυτούς σε έχουν καταδώσει...

Το παράδοξο στην ολή ιστορία είναι ένα θέμα του BBC , το οποίο ισχυρίζεται ότι πολλοί φάκελοι έχουν πάει στα αρχεία της CIA. Έτσι το 2000 οι φάκελοι επιστρέφουν, αλλά όχοι όλοι.

Συντελεστές:

Σκηνοθετεί και γράφει ο Florian Henckel Donnersmarck, με βασικό πρωταγωνιστή τον Ulrich Muke ο οποίος έχει παίξει και στο Amen του Κώστα Γαβρά. Επίσης παίζουν και οι Martina Gedeck, Sebastian Koch.

Χρήσιμα link για την ταινία:

http://www.imdb.com/title/tt0405094/

Επίσης για την Stasi και την δράση της:

http://en.wikipedia.org/wiki/Stasi

Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου 2007

Not in Portland, but finally Lost.

Ναι, φυσικά και αναφέρομαι στην γνωστή σειρά Lost και στο νέο επεισόδιο το οπόιο έρχεται την Τεταρτη 7/2 στις 22:00, μόνο από το abc.

Η αναμονή ξεκίνησε από τον Νοέμβρη όπου διακόπηκε στις 8 ου μηνός για να έρθει τον Φλεβάρη.

Πραγματικά είναι δύσκολο να τραβήξεις μια σειρά τόσο πυκνή από σεναριακή άποψη, και να την κάνεις να εχει ενδιαφέρον ακόμα και στον τρίτο της κύκλο.

Πάντως έχουμε να αντιμετωπίσουμε μία πολύ ταλαντούχα ομάδα παραγωγής, πλην του σεναριογράφου η συγκεκριμένη δημιούργησε το Alias το οποίο στους τελευταίους κύκλους του και πλάτιασε και απογοήτευσε, κάτι που δεν θέλουν με τίποτα να γίνει στο νέο τους διαμάντι, ή καλύτερα χρυσορυχείο...

Έτσι και ενώ έχουμε μείνει σε ένα σημείο με την αγωνία στο κατακόρυφο, τον "πιο καυτό" έρωτα να ανοίγει επιτέλους τα φτερά του, νέα μυστήρια να κάνουν την εμφάνηση τους και τα προηγούμενα να μένουν αναπάντητα , πολλά ακόμα από τον πρώτο κύκλο, το Lost επιστρέφει για να μας δώσει απαντήσεις...

Το μόνο που με ανησυχεί είναι ότι έβλεπα τις συνεντεύξεις τον συντελεστών και έλεγαν ότι η σειρά δημιουργήθηκε με πλάνο 6 χρόνων για να ολοκληρωθεί... poor funZ!

Τώρα για τους υπόλοιπους οι οποίοι δεν έxουν δει καθόλου την σειρά προτείνω ένα πράγμα και μοναδικά: Δείτε ΝΕΤ, νοικιάστε το σε DVD, καταβάστε ή στην τελική με οποιονδήποτε τρόπο δείτε το...

Φυσικά αν δεν αντέχετε την αγωνία, απλά περιμένετε να τελειώσει και απλά θα έχετε χάσει αυτό το φαινόμενο που λέγεται L O S T

Πληροφορίες