Chapter 1 : Στο fast food!

Με κηνυγούσε σου λέω, πριν μία ώρα έτρεχα για να σωθώ, δεν ξέρω τι ήταν, σε παρακαλώ έλα τώρα, μην με κοροιδεύεις... Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια της αγαπημένης μου.

Και εγώ τί έκανα; Την έσωσα; Την άκουσα; Την πίστεψα; Την ακολουθούσε σας λέω αυτός το έκανε... Αυτός είναι... Θα σε σκοτώσω ρε , το κατάλαβες; Θα σε σκοτώσω με τα ίδια μου τε χέρια. Πως μπόρεσες και της το έκανες αυτό; Μου λες; Πως μπόρεσες;

Με μαζέξανε οι μπάτσοι μετά, δεν κατάφερα, δεν πρόλαβα να πάρω εκδίκηση για το μωρό μου...

Εγώ φταίω, γιατί να μένω πίσω πάντα; Δεν είναι δίκαιο, Μ'ακούς; Ναι εσύ εκεί πάνω, όποιος και να είσαι, ότι και να κάνεις, σε ότι και αν πρεσυεύεις. Δεν είναι ΔΙΚΑΙΟ γιατί μόνο σε εμένα, γιατί; Δεν θα αντέξω άλλο μ'ακούς; Δεν θα αντέξω άλλο, πάρε με μαζί σου τώρα , ή έστω στείλε με στην κόλαση, δεν μπορώ αυτή που ζω εδώ, όχι μακρυά τους...

Λίγα στενά πιό κάτω, δύο φίλοι τρώνε σε ένα fast-food:

- Δεν είμαστεμε τα καλά μας, πάλι στον Νίκο; Ρε μαλάκα τί έχει αυτό το παιδί;
- Τι να σου πω ρε, είναι η δεύτερη φορά που συμβαίνει...
- Το επόμενο δώρο μου θα είναι ένα σετ συνεδριών με τον καλύτερο ψυχολόγο της Αθήνας!
- Ρε κάφρε, το παιδί δεν το σκέφτεσαι καθόλου; Πρώτα όλη του η τάξη και τώρα η αρραβωνιαστικιά του... Έλεος... Τι άλλο θα τραβήξει!
- Δεν ξέρω ρε Πέτρο, περίεργα πράγματα συμβαίνουν, αν δεν το ρίξω λίγο στην πλάκα θα τρελαθώ...
- Δεν είμαστε με τα καλά μας, πάντως, λες να οι επόμενοι να είμαστε εμείς;
- Σκάσε ρε βλάκα, χτύπα ξύλο, πως σου ήρθε κάτι τέτοιο;
- Να δεν θέλει και πολύ, όσοι είναι δίπλα του πιάνουν μια καλή θέση στο Α΄ Αθηνών...
- Κανόνισε τώρα που θα έρθει να συνεχίσεις τις μαλακίες... Κανόνισε...
- Με έχεις για βλάκα ρε;
- Θες να μάθεις;
- Όχι, πάρακατω, πως να τον συνεφέρουμε; Να κανονισω να βγούμε με τίποτα φίλες μου;
- Ναι Χρηστό, αυτό που θα τον βοηθούσε τώρα, σίγουρα, θα ήταν τρεις ηλίθιες ξανθιές να συζητάνε για το cosmo... Ρε, σύνελθε!
- Οκ, θα κανονίσω για καμια πίστα!
- Ναι παραδίνομαι, η βλακία σου αγγίζει τα όρια της εξυπνάδας μου, άστο θα το χειριστώ εγώ...
- Σωθήκαμε τώρα... Να σου...
- Σκάσε έρχεται!

Το σημερινό απόγευμα είχε κάτι από την τρυφερότητα της παλιάς εποχής, καθόλου σύνεφα, μωβ ουρανός και εμείς οι τρεις μαζί να προσπαθούμενα βγάλουμε άκρη για κάτι σοβαρό, πάλι...

- Γειά σας παιδιά, τι γίνετε;
- Που είσαι ρε; Γιατί άργησες; Ρώτησε δειλά ο Πέτρος..
- Άσε τον άνθρωπο, κατευθείαν από τα μούτρα τον πήρες, κάποια δουλειά θα είχε...
- Να μωρε ήμουν με τους γονείς της και κανονίζαμε τα τελευταία για την κηδεία...
- Καλά που θα το χειριζώσουν εσύ το θέμα...
- Σκάσε ρε βλάκα, πες ρε κανένα νέο από την αστυνομία, βρήκαν τίποτα;
- Όχι, αυτός που αναγνώρισα, είχε άλλοθι, μέσα στα νεύρα μου, δεν κατάλαβα τίποτα, ήθελα τόσο πολύ να το φορτώσω σε κάποιον για να ηρεμήσω, να τον δείρω, να τον σκοτώσω, απλά για να μου φύγει... Παραλίγο να κάψω έναν άκυρο... Τι θα κάνω μου λέτε;
- Έλα ρε ηρέμησε, όλα θα πάνε καλά, θα την βρούμε την άκρη, εσύ κοίτα να ηρεμήσεις λίγο, και να ξεκουραστείς, είσαι εδώ και τρεις μέρες ξάγρυπνος... Φάε κάτι, κλείσε λίγο τα μάτια σου...
- Έχεις δίκιο ρε φίλε, αλλά δεν μπορώ, με το που κοιμηθώ την βλέπω να ζητάει βοήθεια, καινα μην κάνω πάλι τίποτα...
- Δοκίμασες κανένα ηρεμηστικό, θα σου πω εγώ αν κοιμηθείς ή όχι...
- Για πρώτη και τελυταία ίσως φορά ο βλάκας έχει δίκιο, θες να πάμε να σου πάρουμε από ένα φαρμακείο..;
- Δεν ξέρω ρε παιδιά λέτε;
- Χρήστο, κάτσε να του κάνεις λίγ παρέα, έρχομαι σε πέντε!

Τα παιδιά μου πήραν τα ηρεμηστικά, καθήσαμε λίγο ακόμα και μετά θέλησα να πάω σπίτι, δεν άντεχα άλλο, βαρεθηκα, θέλω ύπνο, ξεκούραση, ησυχία...


Την ίδια στιγμή, σε ένα άλλο μέρος της πόλης ο Χρήστος γυρνούσε από ένα μπαράκι, στα ήσυχα σοκάκια, τουν Παγκρατίου...

Έλα ρε Πέτρο, πως τον είδες;
Τι να πεις ρε, ξέρω εγώ...
Δεν νομίζω, Πέτρο, φοράει μπλε,
Πέτρο είναι ψηλός, Πέτ......

Το κινητό έπεσε στην άσφαλτο, Ο Χρήστος ήταν....

Συνεχίζεται...