Πέμπτη 22 Μαρτίου 2007

Chapter 2 : Τρελάθηκες?

Ο Χρήστος ήταν ένα πολύ καλό παιδί, βοηθήσουμε όλο τον κόσμο, δεν είχε κάνει ποτέ κακό σε κανένα, γιατί του το κάνανε αυτό; Αγαπούσε όλο τον κόσμο σας λέω, δεν είχε εχθρούς, μόνο φίλους, αγαπητός σε όλους. Ποιός του το έκανε αυτό;

Κανείς δεν ήξερε τι να πει στην μητέρα του που έκλεγε με λίγμούς, κανείς δεν μπορούσε να την κοιτάξει κατάματα, να της πει, πως βρήκαν το παιδί της. Οι λυγμοί της σπαράζαν την ψυχή μας, και πιο πολύ τον Νίκο, ο οποίος βαθειά μέσα του πίστευε, ότι για όλα φταίει αυτός, και αυτό που τον κυνηγάει από πάντα...

Ο μόνος ήρεμος στην όλη υπόθεση ήταν ο Πέτρος, μόλις είχε βγει από το αστυνομικό τμήμα και βρήκε τον Νίκο να τον περιμένει στα σκαλιά, είχε δώσει την κατάθεση του, τι του είχε πει ο Χρήστος, τα τελευτία του λόγια, τα λίγα για την περιγραφή του δολοφόνου του.

Ώρες ώρες ο Νίκος τρόμαζε απο την συμπεριφορά του, πόσο παγερός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος, πόσο ψύχος καταφέρνει να έχει μέσα στο σώμα του; Γιατί δεν τον αγγίζει αυτή η πύρινη λέλαπα που στοιχειώνει την ζωή μας; Δεν ένιωθε τίποτα για τον Χρήστο;

Μα μην γελιόμαστε, είναι ο Πέτρος, ποτέ δεν θα σου δείξει αυτό που αισθάνεται, όλα καλά κρυμμένα στην καρδιά του , τα αφήνει να τον τρώνε...

Είναι η επιλογή του, είναι ο τρόπος ζωής του, είναι ο χαρακτήρας του. Κανείς δεν μπορεί να του αλλάξει μυαλά.

- Είσαι καλά, ρώτησε ο Νίκος...
- Ναι μια χαρά είμαι.
- Γιατί θέλαν εσένα συγκεκριμένα; Τον είδες τελευταίος;
- Όχι μωρε, μιλήσαμε στο τηλέφωνο, λίγη ώρα πριν το τραγικό...
- Και τι σου είπε;
- Τίποτα το τραγικό, ήθελε να κανονίσουμε κάτι.
- Θες να πάμε να φάμε κάτι εδώ κοντα; Το βράδυ υποσχεθήκαμε να πάμε να μαζέψουμε τα πράγματά του από το σπίτι..
- Έχω ένα ραντεβού σε λίγη ώρα, μάλλον δεν προλαβαίνω, θα τα πούμε το βράδυ...
- Καλώς, κατά τις εννιά στου Χρήστου έτσι;
- Ναι, θα είμαι εκεί... Τα λέμε
- Οκ, θα σε δω εκεί...

Μερικές φορές είναι καλύτερα να μην ξέρεις όλη την αλήθεια, είναι πιό εύκολο. Αυτό νόμιζε ο Πέτρος και θέλησε να αφήσει μακρυά τον Νίκο από αυτό.

Το βράδυ πήγαν από τον Χρήστο, ήταν πολύ παράξενα. Κανείς δεν ήθελα να δει το σπίτι του χωρίς αυτόν. Δεν ήθελαν να αγγίξουν τα πράγματά του, περιμέναν ότι θα τον βρουν εκεί...

Ο Νίκος ξεκίνησε να μαζεύει το γραφείο τόσο σαβούρα μαζεμένη, κλασσικά ο Χρήστος κρατούσε ότι βλακεία μπορούσες να φανταστείς...

- Πέτρο....
- Τι;
- Έλα να δεις...
- Τι ρε;
- Βρήκα τα άλμπουμ μας... Τσακίσου...
- Είσαι σίγουρος ότι θες να τα δούμε
- Τσακίσου και έλα ρε βλάκα, το χρωστάμε στον φίλο μας...
- Άντε πάω να φέρω μπύρες να χαζέψουμε...

Τίποτα όμως δεν διαρκεί για πάντα... Καθώς ο Πέτρος έφερνε τις μπύρες από την κουζίνα άκουσε τον Νίκο να φωνάζει:

- Δεν γίνεται, δεν μπορεί... ΠΕΤΡΟ ΑΥΤΟΣ την σκότωσε...
- Τρελάθηκες;...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Πληροφορίες